Πώς να ξεγελάσεις τον χρόνο

Κάποιες (όχι πολύ αισιόδοξες) σκέψεις από μια παρέα πενηντάρηδων για τον χρόνο που περνάει

«Πριν από λίγο έζησα την ήττα της ζωής µου», είπε ο Γιώργος πλησιάζοντάς μας, χωρίς καλά-καλά να χαιρετίσει, εμφανώς ταραγμένος. Στο μετρό που τον έφερνε στο εστιατόριο όπου είχαμε ραντεβού όλη η παρέα (για γαστριμαργικό όργιο μετά άφθονης οινοποσίας), ένα κορίτσι, «δεν ήταν πάνω από 12 χρόνων», του παραχώρησε τη θέση του. Κίνηση, θα μου πείτε, η οποία φανερώνει άνθρωπο που μεγάλωσε με αρχές, που διαθέτει ευγένεια, σεβασμό και έγνοια για τον διπλανό του. Όταν όμως ο αποδέκτης του σεβασμού είναι 48 ετών, όπως ο Γιώργος (και όπως όλοι, πάνω-κάτω στην παρέα μας), τότε τρία τινά συμβαίνουν: ή το κορίτσι που σηκώνεται για να καθήσεις είναι ζαβό, ή είναι παλιοκόριτσο και σε δουλεύει, ή εσύ, ο «παππούς», φαίνεσαι πολύ μεγαλύτερος από την ηλικία σου. Και για έναν «παππού» σαν τον Γιώργο, που πηγαίνει τρεις φορές την εβδομάδα στο γυμναστήριο για CrossFit, που παίρνει μέρος στον γύρο της Αθήνας και που κάνει κάθε μήνα πίλινγκ με άλατα της Νεκράς Θάλασσας, το να του παραχωρείς τη θέση σου είναι πανωλεθρία. Έγινε, όπως καταλαβαίνετε, τρελή καζούρα εκείνο το βράδυ, μέχρι και χαμόμηλο του παραγγείλαμε με το κυρίως πιάτο του. Όμως, όταν αρχίσαμε να το συζητάμε σοβαρά, φάνηκε πως όλοι οι πενηντάρηδες είχαμε θορυβηθεί από το πάθημά του. Επειδή όλοι κάναμε τελευταίως διάφορες (όχι πολύ αισιόδοξες) σκέψεις για την ηλικία μας, για τον χρόνο που περνάει και μας αφήνει πίσω και που ακόμη και αν λιώσουμε στο CrossFit δεν τον προφταίνουμε.

«Τι τα θες, γεράσαµε» είπε κάποια στιγμή η Μάχη, για να εισπράξει φαρμακερές ματιές. «Εσύ γέρασες, εγώ αισθάνομαι νεότατη», έσπευσε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους η Άννα. «Δεν πά' να αισθάνεσαι όπως θέλεις, σημασία έχει πώς δείχνεις, από αυτό κρίνεσαι». «Πώς δείχνω;». «Μια χαρά πενηντάρα». «Είμαι 48, η πιο μικρή από όλους». «Είσαι 49, τέσσερις μήνες μικρότερη από εμένα». Επειδή είδα πως η συζήτηση όδευε προς καβγά, παρενέβην για να παρατηρήσω πως όλοι δείχνουμε μικρότεροι από την ηλικία μας. «Εσύ θα δείχνεις μικρότερος μόνο αν κόψεις τα γένια σου που σε κάνουν να μοιάζεις με τον Γέροντα Παΐσιο». Αυτό πόνεσε. Όπως πόνεσε και το άλλο, της Αννας, που όποτε επιχειρεί να πει κάτι καλό λέει ό,τι χειρότερο: «Εμένα, πάλι, μου αρέσεις πολύ με τα μούσια. Μπορεί να σε γερνάνε, αλλά πάντα προτιμούσα τους σιτεμένους άνδρες». Της χαμογέλασα τρυφερά και άδειασα με τρόπο όλο το περιεχόμενο της πιπεριέρας στο πιάτο της. «Εγώ συνειδητοποίησα πως μεγαλώσαμε όταν είδα τη Ρένια Λουιζίδου στον "Βιολιστή στη στέγη"» συνέχισε η Μάχη, «γιατί παρατήρησα ότι εκεί που έπαιζε τις σέξι ερωμένες και τις τσαπερδόνες, βρέθηκε να κάνει τη μαμά πέντε μεγάλων κοριτσιών, τα τρία εκ των οποίων ήταν μάλιστα της παντρειάς». «Καλά, αυτό είναι κόντρα ρόλος». «Κόντρα είναι αυτό που κάνεις εσύ, Γιώργο», αποφάσισε να τον αποτελειώσει η Μάχη, «που νομίζεις ότι επειδή απλώνεις στα μούτρα σου όλο το Ισραήλ και την Ιορδανία ξεγελάς τον χρόνο!». Μελαγχολήσαμε. «Εδώ που τα λέμε, το κορίτσι που σου παραχώρησε τη θέση του, δεδομένης της διαφοράς ηλικίας ανάμεσά σας, θα μπορούσε να είναι κόρη σου, οπότε...». «Μάχη, σκάσε!». «Σκάω». Έτσι σιωπηλοί, συνεχίσαμε να βουτάμε τις μπουκίτσες μας στο ελαιόλαδο της σαλάτας -είναι αντιγηραντικό λένε (το ελαιόλαδο, όχι το ψωμί)- και να παρατηρούμε τις παρέες που όσο έπεφτε η νύχτα πλημμύριζαν την πλατεία στο Γκάζι. Νέοι, κεφάτοι, χαριτωμένοι, γεμάτοι ενέργεια, ωραία ντυμένοι, αγκαλιασμένοι ή πιασμένοι χέρι χέρι, μιλούσαν και γελούσαν δυνατά προσπερνώντας μας... Προσπερνώντας μας! «Δηλαδή, εμείς τώρα θεωρούμαστε από όλους αυτούς μεσήλικοι, ε; Μεσήλικοι ή σχεδόν ηλικιωμένοι;» έσκυψε η Μάχη στο αφτί μου. «Μάχη, σκάσε! Σκάσε και κοίτα»...

Κοσμάς Βίδος
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 3 Μαΐου 2015