ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΟΧΗΜΑΤΟΣ
Έτος πρώτης έκδοσης: 2006
Έκδοση παρουσίασης: 6η, 2008
Κατηγορία: Επιβατικά
Σειρά: Maisto Custom Shop
Εργοστάσιο κατασκευής: Κίνα
Κλίμακα: 1:55
Περιγραφή: Το συγκεκριμένο μοντέλο ανήκει σε μια σειρά που κατά γενική ομολογία θεωρείται μια από τις καλύτερες της Maisto στην κλίμακα αναφοράς 1:64. Κυκλοφόρησε στα ίδια χρώματα και στην κλίμακα 1:18.
Οι πολύ όμορφες λεπτομέρειες, τα εξαιρετικά χρώματα, τα πραγματικά λάστιχα στις ρόδες, είναι κάποια από τα στοιχεία που το κάνουν να ξεχωρίζει. Ξεχωρίζουν, επίσης, τα δίχρωμα καθίσματα, το ταμπλό και τα πλαϊνά και πίσω ηχεία του. Το πίσω καπό ανοίγει (αν και όχι εντελώς, καθώς το εμποδίζει η κουκούλα) αφήνοντας να φανεί η επιχρωματισμένη μηχανή του.
Το VW Beetle Cabriolet της Maisto στην 1:64 κυκλοφόρησε σε διάφορες χρωματικές παραλλαγές: ροζ με άσπρη κουκούλα, γαλάζιο με άσπρη κουκούλα, πράσινο με μαύρη κουκούλα, μωβ με άσπρα πλαϊνά και άσπρη κουκούλα, γαλάζιο με κίτρινα πλαϊνά και μαύρη κουκούλα, μαύρο με μαύρη κουκούλα, ασημί με άσπρη κουκούλα, μπεζ με πορτοκαλί κουκούλα.
Λίγα λόγια για το πραγματικό αυτοκίνητο...
Το Volkswagen Käfer, δηλαδή «Σκαθάρι» στα γερμανικά (αρχική επίσημη ονομασία: Volkswagen Typ 1) ή Volkswagen Beetle στις αγγλόφωνες χώρες, ήταν το πρώτο χρονολογικά αυτοκίνητο στην ιστορία της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας Volkswagen και γενικότερα του μετέπειτα Ομίλου Volkswagen, και παρήχθη από τον Αύγουστο του 1938 έως τις 30 Ιουλίου 2003. Κατά τη διάρκεια αυτής της μεγάλης χρονικής περιόδου, κατασκευάστηκαν συνολικά 21.529.464 αντίτυπα, με αποτέλεσμα το Σκαθάρι να γίνει, σε παγκόσμια κλίμακα, το αυτοκίνητο με την μεγαλύτερη χρονική διάρκεια παραγωγής και τον μεγαλύτερο αριθμό οχημάτων υπό την ίδια πλατφόρμα. Στην Ελλάδα έγινε γνωστό και με τα λαϊκά ονόματα Σκαραβαίος (από την μετάφραση της αυθεντικής ονομασίας) και Κατσαριδάκι -το τελευταίο, μάλιστα, προήλθε από την μετάφραση της γνωστής σειράς ταινιών της Ντίσνεϋ με πρωταγωνιστή το "Κατσαριδάκι" ονόματι Χέρμπυ (Herbie).
Κατά τη δεκαετία του 1950 και τη δεκαετία του 1960, το Σκαθάρι ήταν εξαιρετικά δημοφιλές σε όλα τα κράτη της Δυτικής και της Νότιας Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα. Ήταν αξιόπιστο, εύκολο σε συντήρηση, ανθεκτικό στις δύσκολες συνθήκες, με πιο ευρύχωρο σαλόνι από πολλά άλλα οικονομικά αυτοκίνητα της τότε εποχής, και όλα αυτά σε ιδιαίτερα προσιτή τιμή πώλησης. Επίσης, ήταν πιο ισχυρό από τους ανταγωνιστές του (Citroën 2CV, Renault 4CV, Mini, Fiat 500 και 600, Saab 92 και Volvo PV444) και το μόνο που μπορούσε να αναπτύσσει και να διατηρεί σχετικά υψηλές ταχύτητες στον αυτοκινητόδρομο, αφού είχε σχεδιαστεί εξ αρχής για αυτό τον σκοπό.
Παράλληλα, κατάφερε να σημειώσει τεράστια επιτυχία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, ως επιλογή αντίδρασης ενός μέρους του αγοραστικού κοινού στα υπερβολικά μεγάλα Αμερικανικά αυτοκίνητα των τότε δεκαετιών. Τόσο το αντισυμβατικό και πρωτότυπο σχήμα του, όσο και η ανυπαρξία εγχώριων ανταγωνιστικών μοντέλων, του εξασφάλισαν την 1η θέση στις πωλήσεις μικρών αυτοκινήτων καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, με ιδιαίτερη αποδοχή από την νεολαία ως σύμβολο επανάστασης και αντικομφορμισμού. Το αποκορύφωμα σημειώθηκε τη χρονική περίοδο 1960-1965 και μάλιστα η ζήτηση ήταν τόσο μεγάλη, ώστε το 1963 η λίστα αναμονής μέχρι την παράδοση έφτασε τους 5 μήνες, κάτι σχεδόν ανήκουστο τότε στην Αμερική για μη εγχώριο μοντέλο.
Το 1948, ο Βίλχελμ Κάρμαν, ιδιοκτήτης της εταιρείας μετατροπών Karmann, αγόρασε ένα κοινό Σκαθάρι και πραγματοποίησε μια δοκιμαστική μετατροπή του σε 4-θέσιο κάμπριο. Ακολούθησε μια επιτυχής παρουσίαση του δημιουργήματος στην ίδια την Volkswagen, στην έδρα της εταιρείας στο Βόλφσμπουργκ, ελήφθη η σχετική έγκριση από την φίρμα και το 1949 ξεκίνησε η παραγωγή του, από τον οίκο Karmann.
Το κάμπριο ήταν πολύ πιο ακριβό από το απλό Σκαθάρι, έχοντας συνήθως δερμάτινο σαλόνι, και κατά τη διάρκεια της παραγωγής του ακολούθησε αυστηρά όλες τις μηχανικές και αισθητικές αναβαθμίσεις του συμβατικού μοντέλου.
Μετά τη διακοπή της ευρωπαϊκής παραγωγής του «κανονικού» Σκαραβαίου, που έλαβε χώρα στις 19 Ιανουαρίου 1978, εμφανίστηκε πλήθος άρθρων στο Τύπο αυτοκινήτου ότι μέσα στο ίδιο έτος θα έληγε και η παραγωγή του κάμπριο. Προς μεγάλη έκπληξη, ωστόσο, το Σκαθάρι καμπριολέ συνεχίστηκε ακόμα και το 1979, αλλά σύντομα ανακοινώθηκε επίσημα ότι η παραγωγή του θα έληγε οριστικά στις 31 Ιουλίου 1979. Μόλις διαδόθηκε αυτή η πληροφορία στον Τύπο αυτοκινήτου και γενικώς στα έντυπα μέσα, ακολούθησε ένας καταιγισμός από χιλιάδες επείγουσες παραγγελίες στον οίκο Karmann και μάλιστα από μεγάλο αριθμό χωρών παγκοσμίως, με αποτέλεσμα να δοθεί μία ακόμα παράταση λίγων μηνών, με σκοπό να καλυφθεί η έξτρα ζήτηση της τελευταίας στιγμής.
Συνολικά 330.281 καμπριολέ Σκαθάρια παρήχθησαν επίσημα από την Karmann,[6] ενώ υπήρξαν και αρκετές επιπλέον aftermarket μετατροπές, άλλων γερμανικών οίκων και διαφόρων εταιρειών από αρκετά ακόμα κράτη, φθηνότερες από το επίσημο απευθείας ανοικτό. Μεταγενέστερα, η αμερικανική εταιρεία Clénet Coachworks, στην Καλιφόρνια, κατασκεύασε 180 καμπριολέ Σκαθάρια, μεταξύ του 1979 και του 1987, χρησιμοποιώντας όμως καινούρια εξαρτήματα. Υπήρξε επίσης και το Karmann Ghia, ένα διαφορετικής αισθητικής κουπέ που βασιζόταν στο Σκαθάρι.
Η συσκευασία του
Στις επόμενες παρουσιάσεις μας:
8. 1973 BMW 3.0 CSL Race Car (Hot Wheels, 2016)
9. 2006 Ford Crown Victoria Police Car (Matchbox, 2006)
10. 1983 Nissan 300ZX Turbo (Majorette, 1992)
11. Volkswagen Karmann 1200 (Joy Toy, 1979)
12. Mercedes-Benz 190SL 1955 (Welly, 2003)
Μέρος του κειμένου προέρχεται από την Βικιπαίδεια.
Επιμέλεια παρουσίασης: Παναγιώτης Πλαφουτζής
🔎4101
