Ξωτικά και δράκοντες, χόμπιτ, νάνοι και γίγαντες ενορχηστρώνονται με μαεστρία μέσα σε ένα μαγευτικό σύμπαν απόκρημνων βουνών και καταπράσσινων κοιλάδων από τον Πήτερ Τζάκσον, το σκηνοθέτη του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Είναι πλέον γεγονός: το φαντασιακό περιβάλλον του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, συγγραφέα του διάσημου βιβλίου «The Hobbit» μπαίνει σε εικόνες και προσφέρει στους θεατές την πολυαναμενόμενη ταινία «Χόμπιτ: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι».
«The Hobbit» είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, γλωσσολόγου καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ο βρετανός συγγραφέας, σαν ένας μεγάλος παραμυθάς, έγραψε αυτό το έργο αρχικά για τα παιδιά του. Στη συνέχεια, επιδόθηκε στη συγγραφή του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», ένα μυθιστόρημα πιο ογκώδες από το «Hobbit» που απευθύνεται σε μεγαλύτερες ηλικίες. Το βιβλίο «The Hobbit» έχει ήδη προσαρμοστεί για τη μεγάλη οθόνη το 1977 από τον Τζον Χιούστον και έχει αποδοθεί σε μορφή κινουμένων σχεδίων.
Τα «Χόμπιτ», είναι από τις πιο γνωστές μορφές της «μυθολογίας» του Τόλκιν: ανθρωποειδή μικρού αναστήματος που τους αρέσει να τρώνε και να γλεντούν!
Το βιβλίο και η αντίστοιχη ταινία αποτελούν ένα prequel του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», καθώς η ιστορία τοποθετείται εξήντα χρόνια πριν. Ο Μπίλμπο Μπάγκινς (Μάρτιν Φρίμαν) είναι τώρα νέος και, σύμφωνα με τις συνήθειες του είδους του, ένας σπιτόγατος που ζει ήρεμα και ξένοιαστα στο παραμυθένιο σπίτι του. Κάποια μέρα, όμως, τον επισκέπτεται ένας παλιός οικογενειακός φίλος, ο Γκάνταλφ ο μάγος (Ίαν Μακ Κέλεν) και τον προσκαλεί να συνασπιστεί με μια ομάδα νάνων για να φέρουν σε πέρας μια δύσκολη αποστολή: να πάρουν πίσω το Βασίλειο των νάνων, Έρεμπορ και τον αντίστοιχο θησαυρό τους που βρίσκονται στα χέρια του τρομερού Δράκου Σμόουγκ. Αν και στην αρχή είναι αρνητικός σε αυτή την ιδέα, ο Μπίλμπο θα τολμήσει να κάνει το μεγάλο βήμα και να ριχτεί στην περιπέτεια˙ μια περιπέτεια που προτίθεται να πάρει επικές διαστάσεις και να κατακτήσει εκατομμύρια θεατές.
Δέκα χρόνια μετά τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», ο Πήτερ Τζάκσον επενδύει στο πρότζεκτ σκηνοθεσίας του «Χόμπιτ». Ο Πήτερ Τζάκσον είναι ένας σκηνοθέτης που χαρακτηρίζεται για τις υπερ-παραγωγές του, συνοδευόμενες από budget αστρονομικών ποσών και μια ποικιλία τεχνολογικών εφέ.
Μετά το King-Kong του 2005, επανέρχεται δυναμικά και χρησιμοποιεί τη νέα τεχνολογία HFR (High Frame Rate) δηλ. 48 εικόνες το δευτερόλεπτο, αντί για 24 που είναι το στάνταρ φορμά από το 1920. Γνωστός για την ιδιαίτερη προτίμησή του σε λήψεις από πολλές οπτικές γωνίες και για την προσοχή του στη λεπτομέρεια, ο σκηνοθέτης διαλέγει αυτή τη νέα μέθοδο για να καταστήσει όσο γίνεται πιο απτό στο θεατή του το περιβάλλον που αναπαριστά. Πράγματι, με την τεχνολογία HFR οι εικόνες κυλούν με ένα τρόπο πιο φυσικό, δίνοντας την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας.
Ο Πήτερ Τζάκσον όχι μόνο δεν μας απογοητεύει αλλά καταφέρνει να δώσει μια ανασύσταση του φαντασιακού χώρου και χρόνου του Τόλκιν, ακολουθώντας τα βήματα της αισθητικής του οσκαρικού «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Ήδη από τα πρώτα λεπτά βρισκόμαστε βυθισμένοι μέσα σε ένα παραμυθένιο σύμπαν χλοερών κοιλάδων και γκριζωπών βουνών που μετατρέπονται σε γίγαντες –ενίοτε- ενώ περίεργα όντα και ξωτικά κινούν τα νήματα της αφήγησης. Διάφορα επεισόδια ξετυλίγονται μέσα σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς έντασης και σασπένς, δίνοντας «σάρκα και οστά» σε φιγούρες γνωστές και άγνωστες μορφές της μυθολογίας του Τόλκιν.
Ο σκηνοθέτης άντλησε υλικό από διάφορα στοιχεία και ανέπτυξε πρόσωπα στα οποία δινόταν ελάχιστη σημασία στο βιβλίο, ενδύοντας με ένα πιο επικό χαρακτήρα το μύθο. Πέρα από αυτό, ο Πήτερ Τζάκσον δείχνει να σέβεται το πνεύμα του αρχικού έργου αποδίδοντας τον τόνο αθωότητας που το διατρέχει και ακολουθώντας τη φόρμα των συμβόλων του. Αξίες όπως ο ηρωισμός, η ανδρεία, το ξεπέρασμα του εαυτού, η φιλία, η αποδοχή του άλλου/του διαφορετικού ενσαρκώνονται εύστοχα από τις εικόνες του «Χόμπιτ- Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι» καλώντας τους θεατές, πράγματι, σε ένα αναπάντεχο ταξίδι, μαγικό και παραμυθένιο.
Για διαφορές ή αρνητικά/θετικά στοιχεία, σε σχέση με τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», μπορεί κάποιος να μιλάει με τις ώρες (τον βοηθά άλλωστε και το μέγεθος των ταινιών). Λες και δεν πέρασε μια μέρα από τότε που ολοκλήρωσε σκηνοθετικά καθήκοντα στη φορτωμένη με Όσκαρ και εισπρακτικά ρεκόρ τριλογία του, ο Πίτερ Τζάκσον ακολουθεί τα ίδια στυλιστικά μονοπάτια και στην καινούργια του ταινία, γεγονός που στερεί από το «Χόμπιτ» το στοιχείο της έκπληξης και του δέους που περίμενε δέκα χρόνια πριν τους θεατές στην «Συντροφιά του Δαχτυλιδιού». Μοιάζει, επίσης, να επαναλαμβάνει -αναπόφευκτα- την ίδια συνταγή σε οτιδήποτε αφορά τα ειδικά εφέ, τις πολυάριθμες σκηνές συμπλοκών, τους σωτήριους τρόπους με τους οποίους οι ήρωες ξεγλιστρούν από κάθε απειλή και την απεικόνιση του μαγεμένου και αχανούς σύμπαντος της Μέσης Γης. Μπορείς να του τα χρεώσεις, όμως, σαν αρνητικά στοιχεία όλα αυτά; Σε μια τέτοιου βεληνεκούς εντυπωσιακή ταινία, ουσιαστικά, αυτό που μένει στον θεατή, είναι η μαγική αίσθηση της επιστροφής στη Μέση Γη. Και αυτό, για τους περισσότερους οπαδούς του Τόλκιν, είναι αρκετό!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου