O τρελός... (Διήγημα)

Τρελός… Αυτή τη λέξη λένε οι γύρω μου κοιτώντας με, με περιέργεια. Κι αν είμαι; Κι αν όντως είμαι τρελός; Ακούω φωνές στο κεφάλι μου. Αυτό δεν είναι σημάδι τρέλας; Όμως είναι φωνές. Ξέρω από πού προέρχονται… χαχαχα, ναι κι όμως ξέρω!!! Εκεί μέσα γίνεται η μάχη των αιώνων. Εκεί ψηλά, πάνω απ' τα σύννεφα! Ή μήπως χαμηλά; Στα έγκατα της γης; Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Ο Παράδεισος δέχεται επίθεση. Το ίδιο και η κόλαση. Στρατιές ολόκληρες αγγέλων σφαγιάζονται και ορδές δαιμόνων εξαϋλώνονται. Κάπου. Αλλά που; Μέσα στο κεφάλι μου; Είναι δυνατόν; Κι αν είναι;

Δεν μπορώ να κουνηθώ. Καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι μήνες τώρα. Ή μήπως χρόνια; Δε μπορώ να πω με σιγουριά. Ένα ξέρω. Ξέσπασε πόλεμος. Και από την πρώτη στιγμή "ζω" τα πάντα. Η πρώτη σύγκρουση ήταν τεράστια. Δε ξέρω ποιος έκανε την αρχή. Δε ξέρω που έγινε το πρώτο χτύπημα. Με την πρώτη σύγκρουση, όμως, έπεσα κάτω. Εγκεφαλικό, είπαν οι γιατροί. Εγώ όμως ξέρω. Ήξερα από πριν. Το ποδοβολητό και τα φτερουγίσματα, τις ιαχές και τις κραυγές, την αγωνία λίγο πριν και τελικά την πρώτη σύγκρουση των δύο πλευρών. Μια λάμψη έσκασε στο κεφάλι μου, ένας τεράστιος κρότος και έπεσα αναίσθητος.

Φωνές. Αυτές με ξύπνησαν. Όχι, δεν φώναζαν εμένα, δεν φώναζαν το όνομά μου. Αμφιβάλλω κι αν ακόμα ξέρουν πως τις ακούω, πως τις παρακολουθώ. Αλλά με ξύπνησαν. Το κεφάλι μου πεδίο μάχης. Κοίταξα γύρω μου. Ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Προσπάθησα να κουνηθώ, όμως τα πόδια μου ακίνητα. "Παράλυτος από την μέση και κάτω" η ετυμηγορία. Ένα καροτσάκι δώρο και οι ευχές για γρήγορη (αλλά μάταιη) ανάρρωση. Δε μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Προσπαθώ να πω τι συμβαίνει αλλά μάταια. Τρελό με λένε κι ίσως έχουν δίκιο.

Τινάχτηκα από το κρεβάτι μου. Ο κρότος ήταν τεράστιος. Ουρλιαχτά καλύπτουν τα πάντα. Είναι νεκρός, λένε. Ποιος; Μίσος νοιώθω να αναβλύζει. Το κεφάλι μου καίγεται. Ανοίγω την τηλεόραση. "Έκρηξη ηφαιστείου", λένε σε έκτακτο δελτίο στις ειδήσεις. Εγώ ξέρω το λόγο. Το χτύπημα ήταν τεράστιο. Η κόλαση μάτωσε και το ουρλιαχτό κι ο θρήνος των δαιμόνων αναβλύζει στη γη. Κι άλλο χτύπημα, κι ακόμα ένα. Τώρα έχει ξημερώσει. Πότε ξημέρωσε; Καίω από τον πυρετό. Μία βδομάδα, μου λένε, κοιμάμαι. Κοιμάμαι και ξυπνάω και παραμιλάω. Καίγομαι από τον πυρετό. Πότε πέρασε μια βδομάδα; Τρεις εκρήξεις ηφαιστείων. "Έντονη σεισμική δραστηριότητα" λένε, υποθέτοντας διάφορους λόγους για το "γιατί". Δεν ξέρουν. Όμως εγώ ξέρω. Η κόλαση δέχεται πανίσχυρα χτυπήματα. Ιδρώνω. Οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν και λιποθυμώ ξανά.

Ηρεμία. Είχα ξεχάσει αυτό το συναίσθημα. Δε ξέρω τι μέρα είναι, πόσες μέρες αναίσθητος, αν είναι μέρα ή αν είναι νύχτα. Ηρεμία. Δεν ακούω φωνές. Δεν ακούω τίποτα απολύτως. Κι όμως, δεν νιώθω καλά. Κάτι κακό έχει συμβεί. Δε ξέρω όμως τι. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ, όμως τίποτα. Μόνο μια ανείπωτη λύπη, μια τεράστια μελαγχολία. Κάτι πολύ κακό έχει συμβεί. Ανοίγω την τηλεόραση, όμως τίποτα. Ούτε εκρήξεις ηφαιστείων, ούτε έκτακτα δελτία. Τίποτα. Βγαίνω με το καροτσάκι έξω. Είναι νύχτα. Έχει παγωνιά κι όμως δεν κρυώνω. Κοιτάω τον ουρανό και μια απέραντη θλίψη με πιάνει. Γεμάτος αστέρια, κι εγώ θέλω να κλάψω. Γιατί;

-"Δε θα αργήσουν πολύ", ακούω μια φωνή.

-"Τι εννοείς;", ρώτησα τον περαστικό που μου μίλησε. Πιασμένος χέρι-χέρι με τη γυναίκα του μάλλον, πήγαινε για το πάρκο.

-"Τι δε θα αργήσει πολύ;", τον ρώτησα, όμως μέσα μου κάτι σαν να έσπασε από τη λύπη και ξαφνικά δεν ήθελα να μάθω την απάντηση.

-"Η βροχή των αστεριών", μου είπε. "Όλη μέρα στις ειδήσεις αυτό έλεγαν. Θα είναι η πιο μεγάλη βροχή αστεριών που έχει γίνει ποτέ", είπε ξανά κι έφυγε.

Ένα δάκρυ κύλισε από το μάτι μου και κοίταξα ψηλά. Το πρώτο αστέρι έπεσε. Ακόμα ένα δάκρυ κι η καρδιά μου σφίχτηκε. Ακολούθησε κι άλλο αστέρι, κι άλλο, κι άλλο και σύντομα μια μικρή βροχή αστεριών γέμισε τον ουρανό. Αστέρια έπεφταν, σαν μικροί κομήτες που έχαναν την λάμψη τους και καίγονταν στην ατμόσφαιρα.

Άγγελοι, που έχασαν τη μάχη…

Γιώργος Τ.
http://castff.blogspot.gr/