Η.Π.Α., 1933, 100’, Α/Μ, Σενάριο: James Ashmore Creelman / Ruth Rose, Σκηνοθεσία: Merian C. Cooper / Ernest B. Schoedsack, Ηθοποιοί: Fay Wray, Bruce Cabot, Robert Armstrong, Frank Reicher, Sam Hardy, Noble Johnson, Μουσική: Max Steiner.
Υπόθεση: Ο παραγωγός ταινιών Καρλ Ντέναμ (Robert Armstrong), με παρέα την Ανν Ντάροου (Fay Wray), ταξιδεύουν προς ένα μυστηριώδες νησί, το οποίο δεν αναφέρεται στους χάρτες. Στο νησί ανακαλύπτουν έναν προϊστορικό πίθηκο, γιγαντιαίων διαστάσεων. Οι ιθαγενείς του νησιού απαγάγουν την Ανν, για να την θυσιάσουν στον King Kong, ο οποίος την παίρνει μαζί του, χωρίς όμως να την πειράξει. Αντιθέτως, όποτε χρειάζεται, την προστατεύει από διάφορους κινδύνους. Ο Καρλ καταφέρνει ελευθερώνει την Ανν και αιχμαλωτίζει τον King Kong. Τον μεταφέρουν στη Νέα Υόρκη, όπου θα δραπετεύσει σκορπίζοντας τον τρόμο και τον πανικό στους δρόμους του Μανχάταν, αναζητώντας την αγαπημένη του Ανν...
Η αγαπημένη ταινία τεράτων όλων των εποχών, όπου η Fay Wray έβγαλε το πιο διάσημο ουρλιαχτό. Ο Willis J. O’Brien επιμελήθηκε τα ειδικά εφέ και δημιούργησε τον King Kong αλλά και τα υπόλοιπα τέρατα του νησιού. Το σενάριο βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Edgar Wallace. Ο Max Steiner τονίζει με την δυναμική μουσική του, τις σκηνές αγωνίας και τρόμου. Η ταινία δείχνει την ηλικία της στο αργό ξεκίνημα, στη ζούγκλα του νησιού -όπου κατοικεί ο King Kong- οι σκηνές είναι συναρπαστικές. Όπως και το φινάλε στην κορυφή του Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκ, που παραμένει αξέχαστο, με την Ανν να γαντζώνεται από το χέρι του King Kong, όταν εκείνος πέφτει χτυπημένος από τα αεροπλάνα και πεθαίνει σαν τραγική φιγούρα (κερδίζοντας εντέλει την συμπάθεια του κοινού).
Οι αρχικές σκηνές της ταινίας, όπου εμφανίζεται ο King Kong που έρχεται από τη ζούγκλα και αρπάζει την Ανν, απαγορεύτηκαν και κόπηκαν για 17 χρόνια, μονταρίστηκαν το 1950 και η ταινία μόλις τότε απέκτησε την αρχική της διάρκεια!
Η επιτυχία της ταινίας ήταν τεράστια. Την ίδια χρονιά γύρισαν μια συμπαθητική συνέχεια, χωρίς την Fay Wray, το «Son of Kong», αρκετά υποδεέστερο. Το «King Kong» παραμένει ένα πρότυπο, δεν ξεπεράστηκε ποτέ, παρόλη την εξέλιξη των εφέ από το 1933 έως σήμερα. Έθεσε τα δεδομένα, βάσει των οποίων κρίνονται όλες οι ταινίες φαντασίας. Είναι ένας θρίαμβος διήγησης και οπτικών εφέ, στην ανάπτυξη ενός μύθου σχετικά με την ανεκπλήρωτη αγάπη και συμβολίζει την πρωτόγονη αθωότητα, την οποία οι άνθρωποι αγωνίζονται να καταστρέψουν…
Κείμενο: Σπύρος Πιτικάρης
Αναδημοσίευση από το τεύχος 13 του "Club Φίλων Μικρός Σερίφης Magazine"
Επιμέλεια παρουσίασης: Παναγιώτης Πλαφουτζής
👬1835
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου