Οι περισσότεροι θυμόμαστε με νοσταλγία το σχολείο και τα μαθητικά μας χρόνια. Μπορεί, όταν ήμασταν μαθητές, να περιμέναμε πώς και πώς να περάσουν τα χρόνια και να… τελειώσουν τα βάσανά μας, να νιώσουμε “μεγάλοι” και να ανεξαρτητοποιηθούμε, όμως τελικά μάλλον κάναμε λάθος…
Οι δυσκολίες που συναντήσαμε στην μετέπειτα ζωή μας, μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε ότι στο σχολείο μάλλον… καλά περνούσαμε. Έτσι, κάποιοι ευχόμαστε να υπήρχε τρόπος να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να βρεθούμε στα θρανία μας, αυτά που τότε πολλοί απεχθανόμασταν.
Όμως, ποια είναι τα στοιχεία εκείνα της μαθητικής μας ζωής που θυμόμαστε με νοσταλγία; Ποια πράγματα έχουν χαραχτεί βαθιά στη μνήμη μας και μας φέρνουν ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη όταν τα σκεφτόμαστε;
Πρώτα-πρώτα, τα γραπτά τεστ ή το διαγώνισμα. Κάποιοι τα μισούσαμε! Το διάβασμα που κάναμε το προηγούμενο βράδυ, ή ακόμα και την ώρα του προηγούμενου μαθήματος για να προλάβουμε να μάθουμε μια τελευταία παράγραφο. Το «σκονάκι» που ετοίμαζαν κάποιοι (πάντα οι άλλοι –όχι εμείς) με τα s.o.s. γραμμένα σε μικροσκοπικά χαρτάκια, στην παλάμη, στο θρανίο ή στην καρέκλα του μπροστινού!
Το απουσιολόγιο. Το μπλοκάκι που κατέγραφε τις τυχόν παρασπονδίες μας, αυτό που λειτουργούσε ως αποδεικτικό στοιχείο για τις “αδικαιολόγητες” απουσίες μας. Και ο/η απουσιολόγος. Το πιο αγαπητό ή το πιο μισητό παιδί της τάξης…
Οι καθηγητές μας. Πόσους θυμάστε ακόμα με τα ονόματά τους; Τότε πιστεύαμε πως μας έκαναν τη ζωή δύσκολη (και ναι, κάποιοι μας την έκαναν), όμως ακόμα και τους πιο «σκληρούς» από αυτούς τώρα τους σκεφτόμαστε με συμπάθεια. Και σίγουρα όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί τι να κάνει σήμερα εκείνος ο καθηγητής ή η άλλη καθηγήτρια. Πόσοι από μας δεν χαρήκαμε όταν συναντήσαμε τυχαία κάποιον καθηγητή/καθηγήτρια μετά από χρόνια;
Η προσευχή. Στημένοι σε σειρές ανά τάξη, σύσσωμο το σχολείο στο προαύλιο, με απόντες μόνο τους καθυστερημένους στην προσέλευση. Με την σχετική ευλάβεια (ή όχι και τόση, όσο μεγαλώναμε και το «παίζαμε» σπουδαίοι).
Το διάλειμμα. Πήγαινες για διάλειμμα και έβλεπες μπροστά σου εκατοντάδες γνωστές φάτσες. Εντάξει, σίγουρα δεν θα έκανες παρέα με όλους, αλλά κοίτα πόσες επιλογές είχες! Πηγαδάκια από ’δω, πηγαδάκια από ’κει, μπορούσες κάθε φορά να διαλέξεις διαφορετική παρέα να περάσεις το διάλειμμα!
Τα αθώα ερωτικά κουτσομπολιά. “Ο Μ αγαπά την Κ”. “Η Λ αγαπά τον Σ”. Δεν έχει σημασία αν γνωρίζονταν για ένα μήνα, μια βδομάδα, η μία μέρα. Τότε το λέγαμε αγάπη!
Το φλερτ. Εξελισσόταν, συνήθως, στο διάλειμμα. Αρχικά, παιχνίδι με τα μάτια με το αγόρι/κορίτσι που μας ενδιέφερε. Έπειτα, προσπαθούσαμε δειλά να προσεγγίσουμε το αντικείμενο του «πόθου» μας. Μια ματιά, δυο κουβέντες ή ένα άγγιγμα, ήταν ικανά να μας κρατήσουν ξάγρυπνους για ολόκληρο το βράδυ!
Το μάθημα στην τάξη. Ναι, το μάθημα στην τάξη. Γιατί μπορεί τότε να μας φαινόταν η χειρότερη ώρα της ημέρας, αλλά τώρα κατά κάποιον τρόπο έχουμε επιθυμήσει το να καθόμαστε στη τάξη. Είτε επειδή μας έλειψε κάποιο συγκεκριμένο μάθημα, είτε γιατί μας έλειψαν οι πλάκες που κάναμε με τους συμμαθητές μας μέσα στη τάξη, είτε γιατί -όπως και να το κάνουμε- ήταν ο δικός μας χώρος, το δεύτερό μας “σπίτι”.
Το κουδούνι του διαλείμματος. Τι τέλειος ήχος! Πόσες φορές δεν μετρούσαμε τα λεπτά για να ακούσουμε αυτόν τον υπέροχο ήχο (και ας ήταν –μάλλον– σπαστικός, και ας μας τρύπαγε τα αυτιά). Πόσες φορές δεν μετρούσαμε αντίστροφα και στο μηδέν βρισκόμασταν ήδη... εκτός τάξης. Καλά, για το κουδούνι όταν σχολάγαμε, τα λόγια είναι περιττά… Πανζουρλισμός!
Οι τρέλες που κάναμε με τους φίλους μας. Και όποιος μόλις σκέφτηκε πως δεν έκανε, ας το ξανασκεφθεί λιγάκι. Δεν κάνει να λέμε ψέματα στον εαυτό μας...
Το φαγητό από την καντίνα του σχολείου! Σάντουιτς, πίτσα, λουκουμάς, πορτοκαλάδα. Μπορεί να ήταν λίγο ταλαιπωρία να περιμένουμε στην ουρά μέχρι να έρθει η σειρά μας, αλλά το άξιζε! Άσε που συχνά στεκόμασταν στην ουρά απλά μήπως και καταφέρουμε να μιλήσουμε στο πρόσωπο που αγαπούσαμε…
Οι εκδρομές. Σιγοψιθυριζόταν αρκετές μέρες νωρίτερα και ξαφνικά, ένα πρωί, μετά την προσευχή, άρχιζε να ακούγεται ρυθμικά ένα αίτημα από όλα τα χείλη: Ε-ε-εκδρομή! Είχαμε την ψευδαίσθηση ότι ήμασταν ικανοί να αλλάξουμε το πρόγραμμα του σχολείου, όμως στην πραγματικότητα αν ο διευθυντής δεν το είχε προγραμματίσει ήδη, δεν πηγαίναμε πουθενά. Το αίτημα, βέβαια, επανερχόταν συχνά-πυκνά, έως ότου τα καταφέρουμε και κερδίσουμε την πολυπόθητη εκδρομή μας, σε κάποιο πάρκο, αρχαιολογικό χώρο κτλ, που πάντα συνοδευόταν από καφεδάκι και βόλτα με τους φίλους!...
Ιούνιος-Ιούλιος-Αύγουστος! Αυτοί οι μήνες αποκτούσαν άλλο νόημα, απλά και μόνο επειδή υπήρχε το σχολείο!...
Αν σας θυμήσαμε τα παιδικά σας χρόνια, χαιρόμαστε γι' αυτό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου