Το ξεκίνημα και τα όνειρα μου, δικά σας…
Ειδικός Περιοδικός Τύπος… Αυτός που συχνά παρακολουθεί και τρέφει τα όνειρα των πολλών για όσα τους στερούν οι λίγοι…
Ακούγεται τόσο μα τόσο πολιτικό… Όχι δεν είναι... Συγνώμη σας ζητώ αν νομίζετε πως προσπαθώ να μετατρέψω την αγάπη μας για τα περιοδικά, σε μια βαρετή, μια κατευθυνόμενη φυλλάδα… Απλώς προσπαθώ να πω λίγα λόγια για το πως ξεκίνησε η αγάπη μου για τους δυο τροχούς… Εντάξει, εντάξει... ας ξεκινήσω λοιπόν από τότε που ήμουν σχεδόν τριών χρονών…
Θυμάμαι, ήταν Τετάρτη και οι γονείς μου πλήρωναν το πρώτο μου ποδήλατο Olympic σε κίτρινο-μαύρο (γιατί ο υπογράφων είναι χανουμάκι)... Τους είπα αμέσως να βγάλουν τις βοηθητικές και την επόμενη κιόλας μάτωνα στην πίσω αυλή προσπαθώντας να σταθώ όρθιος... Την Παρασκευή ήμουν έτοιμος να κάνω την πρώτη μου επίδειξη, η οποία βέβαια στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία… Τα επόμενα 13 χρόνια μου θα κατέβαινα από το ποδήλατο μόνο για τα αναγκαία…
Καταλαβαίνετε, προφανώς, πόσο κοντά ήμουν στη μοίρα του μοτοσικλετιστή… 16 χρονών οδηγούσα τη τριαντάρα Vespa 90cc του πατέρα μου… Βλέπετε δεν υπήρχε φράγκο για καινούριο, ούτε γι’ αστείο… «Έμενα» κάθε μέρα, δεν είχα κανένα παράπονο… Νοιαζόταν για τη σωματική μου διάπλαση… 90 κιλά η «κυρία», την είχα σπρώξει σε κάθε είδους δρόμο... ανηφορικό ή κατηφορικό, χώμα ή άσφαλτο, αρκεί να έπαιρνε μπροστά κάποια στιγμή…
Ειδικός Περιοδικός Τύπος… Αυτός που συχνά παρακολουθεί και τρέφει τα όνειρα των πολλών για όσα τους στερούν οι λίγοι…
Ακούγεται τόσο μα τόσο πολιτικό… Όχι δεν είναι... Συγνώμη σας ζητώ αν νομίζετε πως προσπαθώ να μετατρέψω την αγάπη μας για τα περιοδικά, σε μια βαρετή, μια κατευθυνόμενη φυλλάδα… Απλώς προσπαθώ να πω λίγα λόγια για το πως ξεκίνησε η αγάπη μου για τους δυο τροχούς… Εντάξει, εντάξει... ας ξεκινήσω λοιπόν από τότε που ήμουν σχεδόν τριών χρονών…
Θυμάμαι, ήταν Τετάρτη και οι γονείς μου πλήρωναν το πρώτο μου ποδήλατο Olympic σε κίτρινο-μαύρο (γιατί ο υπογράφων είναι χανουμάκι)... Τους είπα αμέσως να βγάλουν τις βοηθητικές και την επόμενη κιόλας μάτωνα στην πίσω αυλή προσπαθώντας να σταθώ όρθιος... Την Παρασκευή ήμουν έτοιμος να κάνω την πρώτη μου επίδειξη, η οποία βέβαια στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία… Τα επόμενα 13 χρόνια μου θα κατέβαινα από το ποδήλατο μόνο για τα αναγκαία…
Καταλαβαίνετε, προφανώς, πόσο κοντά ήμουν στη μοίρα του μοτοσικλετιστή… 16 χρονών οδηγούσα τη τριαντάρα Vespa 90cc του πατέρα μου… Βλέπετε δεν υπήρχε φράγκο για καινούριο, ούτε γι’ αστείο… «Έμενα» κάθε μέρα, δεν είχα κανένα παράπονο… Νοιαζόταν για τη σωματική μου διάπλαση… 90 κιλά η «κυρία», την είχα σπρώξει σε κάθε είδους δρόμο... ανηφορικό ή κατηφορικό, χώμα ή άσφαλτο, αρκεί να έπαιρνε μπροστά κάποια στιγμή…
Ταξίδευα πάντα με τη φαντασία μου, το βράδυ που ξάπλωνα κουρασμένος, σε πολύ μακρινά μέρη, με τη μικρή μου σχολική τσάντα που –ως άλλος Easy Rider– είχα γράψει το μότο της Harley για τη ζωή… "Σε δρόμους φιδίσιους, με βλάστηση κυρίως"… Είμαι και φυσιολάτρης τρομάρα μου…
Πάντα για να ταΐζει τα όνειρά μου είχα το περιοδικό "ΜΟΤΟ" ή αν χρειαζόμουν κάτι γρήγορα για να τηλεμεταφερθώ κάπου μακριά, έπαιρνα ένα "0-300" και το μυαλό μου χανόταν με άλλους μέσα στις σελίδες του…
Πάντα για να ταΐζει τα όνειρά μου είχα το περιοδικό "ΜΟΤΟ" ή αν χρειαζόμουν κάτι γρήγορα για να τηλεμεταφερθώ κάπου μακριά, έπαιρνα ένα "0-300" και το μυαλό μου χανόταν με άλλους μέσα στις σελίδες του…
Το έχω μεγάλο καμάρι που γεννήθηκα το ’85, γιατί τότε γεννήθηκε και το "ΜΟΤΟ", το πρώτο περιοδικό μοτοσικλέτας στην Ελλάδα… Μπαμπάς του είναι ο Χρήστος Χατζάρας, σπουδαγμένος στο Πολυτεχνείο, όπως ακούω… Μητέρα του, η τρέλα λίγων ατόμων που παρασυρθήκαν από το νέο και γοητευτικό Χρήστο, ο οποίος τους υποσχέθηκε μεγαλεία! Όχι, εντάξει, δεν ήταν όλα ψέματα. Άλλωστε δε διαβάζετε τη στήλη του Ξανθόπουλου... Το περιοδικό αυτό που κυκλοφόρησε το ’86 πρώτη φορά κανονικά, έφτασε τις μέρες μας να αποτελεί τη γνωστή εκδοτική εταιρεία «Mototech»… Για τις εκδόσεις ειδικού Τύπου έφτασα να μαθαίνω χρόνια μετά, το ’98, που ξεκίνησα να το διαβάζω μετά μανίας... Είμαι περήφανος, πλέον, να λέω πως έχω και τα 440 σχεδόν τεύχη του ΜΟΤΟ και όλες τις special εκδόσεις του...
Πώς νομίζετε πως αναγνώρισα –τότε– τη μοτοσικλέτα του αγαπημένου μου ήρωα κόμικς, του Δίκαιου… Μαζί του έτρεχα για να βρω τη σωτηρία στα εφηβικά μου χρόνια, καβάλα σε μια άσπρη Buell, παρέα με τον τρομερό Ghost Rider, να σαρώνουμε τους κακούς και τους εγκληματίες, απολαμβάνοντας τις ατελείωτες πλαγιολισθήσεις μας! Αχ, να ήμουν κι εγώ λουσμένος στη φωτιά, αρκεί να ήμουν πάνω στους δυο τροχούς του Ghost Rider…
Όχι, δεν είμαι τρελός, απλώς είμαι νέο μέλος που θέλει να δώσει το στίγμα του σε εσάς! Χαίρομαι που μου δώσατε την ευκαιρία να σας αγγίξω με τη σκέψη μου... Θα τα πούμε ξανά, σύντομα…
Βλάχος Μιχαήλ
Όχι, δεν είμαι τρελός, απλώς είμαι νέο μέλος που θέλει να δώσει το στίγμα του σε εσάς! Χαίρομαι που μου δώσατε την ευκαιρία να σας αγγίξω με τη σκέψη μου... Θα τα πούμε ξανά, σύντομα…
Βλάχος Μιχαήλ
Το κείμενο προέρχεται από το τεύχος #4 του περιοδικού "Club Φίλων Μικρός Σερίφης Magazine", το οποίο κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2009.
🔎4025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου