54 χρόνια παρέα...

Πώς περνάει ο καιρός...

Σαν να ήταν χθες, θυμάμαι τη μέρα που μαζί με τον φίλο μου, τον Πεπίτο, περάσαμε το κατώφλι του Αρχηγείου στο Ώστιν, μετά από την πρόσκληση που μου απηύθυνε ο ίδιος ο αρχηγός του Σώματος, ο κάπταιν Κούπερ! Μεγάλη τιμή για έναν τοπικό σερίφη, ενός μικρού χωριού και μάλιστα τόσο νεαρής ηλικίας...

Αν πω ότι δεν είχα τρακ εκείνη τη μέρα, ψέματα θα πω... Ακόμα και σήμερα, πενήντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά (ποιος να το πίστευε!), έχω την εντύπωση πως θα ένιωθα το ίδιο αν έπαιρνα μια παρόμοια πρόσκληση. Κι ας μην είμαι σήμερα εκείνος ο πιτσιρικάς με τον μεγάλο ενθουσιασμό αλλά παράλληλα και την -μα την αλήθεια- τόσο υψηλή αίσθηση του καθήκοντος. Κι ας έχω ζήσει τις μύριες όσες περιπέτειες. Κι ας έχω κινδυνέψει τόσες πολλές φορές να χάσω τη ζωή μου. Κι ας έχω δει τόσους ανθρώπους να χάνονται ή να ξαναγεννιούνται...

Είναι στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που αυτός καταλαβαίνει πως το γεγονός που ζει είναι τόσο σημαντικό, τόσο δυνατό, που θα επηρεάσει ολόκληρη την μετέπειτα πορεία του! Ναι, είχα αυτή τη συναίσθηση εκείνη τη μέρα! Και δεν έπεσα έξω...

Η γνωριμία μου με τα άλλα παιδιά, τον Πεπίτο, τη Ντιάνα και τον Τσιπιρίπο, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τυχαία μόνο από έναν άσχετο παρατηρητή. Καθημερινά συναντούμε δεκάδες άτομα στο δρόμο μας. Δημιουργούμε παρέες, κάνουμε φίλους, συναναστρεφόμαστε μαζί τους, κυρίως τυπικά και χωρίς να αισθανόμαστε πραγματικά κοντά ο ένας στον άλλο. Τίνος το χέρι είναι αυτό που τοποθετεί δίπλα μας κάποτε κάποιους ανθρώπους, με τους οποίους ξέρουμε ότι θα πορευτούμε μαζί τους στην υπόλοιπη ζωή;

Δεν ξέρω να σας πω με σιγουριά, αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι όταν γνώρισα τον κάθε έναν από τους παραπάνω φίλους μου, ήξερα πως θα δενόμουν μαζί του για πάντα. Μπορείτε να το πείτε προαίσθημα...

Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο, οι αναμνήσεις με κατακλύζουν... Δύσκολα χρόνια, δύσκολες εποχές! Αλλά και υπέροχες...

Αν θελήσω να σας αναφέρω τους σημαντικότερους σταθμούς της ζωής μου, θα σταθώ ιδιαίτερα σε κάποια γεγονότα τα οποία εσείς μπορεί να γνωρίζετε, μπορεί και όχι...

Ο θάνατος του πατέρα μου (όταν πέθανε το "Γεράκι του Τέξας" στην αγκαλιά μου κι εγώ ορκίστηκα να πιάσω τον δολοφόνο του).

Εγώ σερίφης του Έλτζιν (οι κάτοικοι του χωριού μου θεώρησαν ότι ήμουν ο καταλληλότερος γι' αυτή τη θέση).

Ο διορισμός μου στο Σώμα των Ρέιντζερς (Σερίφηδες του Τέξας).

Η γνωριμία με τους φίλους μου (τον Πεπίτο, τη Ντιάνα και τον Τσιπιρίπο).

Οι μεγάλες μας μάχες με τους Ελ Καπιτάν και Ελ Ατατούρκ (αργότερα και με τον "μαύρο" Ομάρ).

Η μέρα που δήλωσα παραίτηση από το Σώμα (τότε που ένιωσα πως άλλαξε η ζωή μου).

Ο γάμος μου και τα παιδιά μου (ότι πιο όμορφο μου χάρισε ο Θεός).

Η μέρα που επισκέφθηκα για πρώτη φορά την Ελλάδα (σε μια δύσκολη περίοδο για την χώρα).

Το σήμερα... Ο εορτασμός των 54 χρόνων από την ημέρα της... συγγραφικής μας γέννησης!

Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που συνεχίζετε να μας τιμάτε αγοράζοντας τις νέες εκδόσεις μας... 54 χρόνια σχέσης και γνωριμίας δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα... Είμαι σίγουρος πως με πολλούς από εσάς θα συνεχίσουμε να συναντιόμαστε για πάρα πολλά χρόνια ακόμα...

Η Θρυλική Τετράδα θα συνεχίσει να ζει, στις καρδιές όλων όσων την αγάπησαν και την αγαπούν...

Θα τα πούμε σύντομα... Στην "Άγρια Δύση".