Πριν από μερικά χρόνια ίσως ακουγόταν υπέρμετρα γραφικό ως γεγονός, περίπου σαν κάποιον που μαζεύει κουμπιά. Από τη στιγμή, ωστόσο, που οι New York Times ανέδειξαν το συλλεκτικό φαινόμενο του Ζέρο Φρέιτας, ο οποίος έχει βαλθεί να μαζέψει «όλη τη μουσική του κόσμου» σε δίσκους βινυλίου, εκατοντάδες ΜΜΕ ανά τον κόσμο αφιερώνουν χώρο και χρόνο μαζί με γερές δόσεις θαυμασμού για το επίτευγμα (και τις φιλοδοξίες) του Βραζιλιάνου επιχειρηματία.
Φυσικά όλη αυτή η δημοσιότητα δεν είναι τυχαία. Είναι μάλλον ο βαθύς, λίγο «βραχνός» ήχος του βινυλίου που επιστρέφει και ζει μια δεύτερη δόξα τα τελευταία χρόνια παγκοσμίως. Συγκεκριμένα, μετά την κυριαρχία των CD ως βασικού μέσου αποθήκευσης και αναπαραγωγής της μουσικής από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, τα προηγουμένως κραταιά βινύλια μπήκαν σε μια αναπόφευκτη δίνη παρακμής μέχρι εξαφανίσεως. Ελάχιστοι ήταν πλέον εκείνοι (φανατικοί συλλέκτες ως επί το πλείστον) οι οποίοι ήταν διατεθειμένοι να ξοδέψουν τα χρήματά τους για την αγορά βινυλίων. Μοιραία, και οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες περιόρισαν δραματικά την κυκλοφορία των νέων άλμπουμ στην παλαιότερη φόρμα αναπαραγωγής.
Ωστόσο, για λόγους που σηκώνουν αρκετή κουβέντα, αυτή η κατάσταση τα τελευταία χρόνια τείνει να ανατραπεί. Παίρνοντας την περίπτωση της Αμερικής για παράδειγμα, βλέπουμε τη σχεδόν ημιθανή εμπορική κίνηση των βινυλίων του 2007 (λιγότεροι από ένα εκατομμύριο δίσκοι) να έχει εκτοξευθεί στα 6,5 εκατομμύρια το 2013 και πάνω από 8 εκατομμύρια το 2014.
Η εύκολη απάντηση είναι η μόδα. Ξεκίνησε στην Αμερική με την καμπάνια «Back to Black», την οποία υποστήριξαν αρχικά κάποιες εταιρείες επανεκδίδοντας διάσημα και ιστορικά άλμπουμ του παρελθόντος σε καλής ποιότητας βινύλιο των 180 γραμμαρίων και το κοινό «τσίμπησε». Από εκεί η μόδα, ταυτόχρονα με τις ευνοϊκές προς αυτή συνήθειες διαφόρων subcultures όπως των χίπστερ, εξελίχθηκε σε ένα ακόμη παγκόσμιο καταναλωτικό φαινόμενο. Η εκδοχή αυτή όμως, αν και σύμφωνη με τις δυτικές καταναλωτικές συνήθειες καθώς και με τις σύγχρονες μεθόδους του μάρκετινγκ, δεν είναι αρκετά πειστική.
Το γεγονός είναι ότι ταυτόχρονα με την άνοδο του βινυλίου, οι αντίστοιχες πωλήσεις των CD σημειώνουν κατακόρυφη πτώση, κάτι που συμβαίνει και με τις διαδικτυακές πωλήσεις των ψηφιακών άλμπουμ. Από πού ακούει λοιπόν πλέον μουσική ο κόσμος; Οι πλατφόρμες απευθείας μετάδοσης είναι κατά κύριο λόγο η απάντηση (και η πειρατεία του Διαδικτύου που είναι μια άλλη κουβέντα). Το YouTube ή το Spotify φέρνουν απλά και γρήγορα οποιοδήποτε τραγούδι ή λίστα τραγουδιών στα αυτιά του καταναλωτή χωρίς καν να χρειαστεί να το αποθηκεύσει στη μνήμη της συσκευής του. Μέσα σε αυτό το άκρως «αφηρημένο» περιβάλλον όμως, ο χρήστης -ειδικά ο πραγματικός λάτρης της μουσικής- νιώθει μια πρωτόγνωρη αποστασιοποίηση από τον φορέα της τέχνης που απολαμβάνει. Η περίπλοκη αυτή σχέση, σχεδόν ανεξήγητη αλλά πολύ ανθρώπινη, του μουσικόφιλου με το απτό κομμάτι που πλέον του λείπει είναι εκείνη που κατά βάθος οδηγεί όλο και περισσότερο κόσμο στον δρόμο του βινυλίου. Όχι, ο Ζέρο Φρέιτας δεν είναι πλέον γραφικός. Είναι απλώς ένας άνθρωπος που εκτιμά τη μουσική και τη μαζεύει (έστω και σε τεράστιες ποσότητες) στο τεχνικό φορμά που της αξίζει...
Πηγή: Η Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου