Όλα άρχισαν το 1979. Η οικογένεια μου κι εγώ μετακομίζουμε στο ισόγειο ενός τριώροφου κτιρίου, πληρώνοντας ενοίκιο. Ο μικρότερος από τους τρεις γιους του σπιτονοικοκύρη μας είναι συνονόματός μου και μεγαλύτερός μου κατά δυο χρόνια. Πολύ σύντομα ανακαλύπτω πως έχει ένα παράξενο χόμπυ. Γεμίζει τις ντουλάπες του σπιτιού του με κάτι περίεργα βιβλιαράκια αντί να βάζει ρούχα εκεί μέσα. Αυτό ήταν! Το μαγικό ταξίδι –ή καλύτερα η πολύχρωμη βουτιά χωρίς επιστροφή- είχε μόλις ξεκινήσει!
Το οκτάχρονο πιτσιρίκι είναι αδύνατον να αντισταθεί στο κάλεσμα αυτού του νέου, πρωτόγνωρου κόσμου. Ότι πέφτει στα χέρια μου καταβροχθίζεται κυριολεκτικά εν ριπή οφθαλμού. Υπάρχουν μπροστά μου εκατοντάδες τεύχη από τις εκδόσεις της Ντίσνεϋ και αρχίζω να τρέφω σιγά-σιγά γι' αυτές μια ιδιαίτερη αδυναμία. Αρχίζω να θαυμάζω έντονα την υπογραφή και το όνομα του Γουώλτ Ντίσνεϊ. Τον χρίζω βασιλιά μέσα από τα παιδικά μου μάτια. Μου ήταν αδύνατο να πιστέψω πως αυτός ο άνθρωπος προλάβαινε να σχεδιάσει τόσες πολλές ιστορίες! Βλέποντας το όνομά του παντού αυτή η εντύπωση μου είχε δημιουργηθεί.
Ο ελεύθερος χρόνος μου αποτελείται πια από παιχνίδι και αμέτρητα κόμικς κάθε λογής και σχήματος. Οι ανταλλαγές με τα γειτονόπουλα δίνουν και παίρνουν με αποτέλεσμα να μην ξαναδώ ποτέ πολλά από τα περιοδικά που είχα αγοράσει με το πενιχρό μου χαρτζιλίκι. Δεν με πείραζε πολύ αυτό όμως, τότε. Αυτό που με ένοιαζε μόνο, ήταν να μην χάνω τις νέες περιπέτειες του Μίκυ, του Θείου Σκρουτζ, του Σεραφίνο, του Μπαγκς Μπάννυ, του Ανθρώπου Αράχνη και φυσικά του Ποπάυ και του Ταρζάν. Θυμάμαι να είχαμε χωριστεί σε στρατόπεδα με φανατικούς του Μίκυ Μάους και του Ποπάυ. Η αδελφή μου προτιμούσε το ναυτάκι περισσότερο, με αποτέλεσμα να μαλλιοτραβιόμαστε κάθε τόσο.
Μέσα στα τρία αυτά χρόνια που έμεινα σε εκείνο το σπίτι μυήθηκα για τα καλά στον χάρτινο κόσμο αλλά και στην αγάπη για το σκίτσο και το ελεύθερο σχέδιο γενικότερα. Ήθελα πολύ να αντιγράφω κάθε πολύχρωμη εικόνα που έβλεπα, εντυπωσιαζόμουν πολύ εύκολα.
Έχοντας μεγάλη αδυναμία στα έντυπα του Τερζόπουλου άρχιζα να έχω ενοχές αν κάποιο κόμικ που δεν ήταν της Ντίσνεϋ μου άρεσε κάπως περισσότερο. Το 1980, σε κάποια βόλτα μου με φίλους, βλέπω ένα παιδί να κρατάει γεμάτο ενθουσιασμό στα χέρια του ένα μικρό παράξενο περιοδικό που λεγόταν Μικρός Κάου-μπόυ, μιλώντας ασταμάτητα για κάποιον Πεπίτο. Άρχισα να μην θέλω στην παρέα μας αυτό το παιδί, ήταν απαράδεκτος γιατί δεν μιλούσε καθόλου για τον Ντόναλντ ή τον Μίκυ. Μέχρι το 1983, έχω διαβάσει τουλάχιστον ένα απ’ όλα τα κόμικς περιοδικά της εποχής. Μέσα σ’ αυτή τη χρονιά ανακαλύπτω τον Μικρό Αρχηγό, μη γνωρίζοντας πως οι ήρωές του είναι οι ίδιοι με του Μικρού Κάου-μπόυ, του περιοδικού που σνόμπαρα εντελώς λόγω εκείνου του παιδιού. Χωρίς να το συνειδητοποιήσω, αυτό το διπλό τεύχος του Μικρού Αρχηγού, έγινε το εφαλτήριο για να λατρέψω την Θρυλική Τετράδα περισσότερο ίσως κι από τον «Θείο Γουώλτ». Μέχρι τότε δεν είχα διανοηθεί, ούτε με προέτρεψε κάποιος φίλος να διαβάσω περιοδικό που δεν ήταν κόμικς. Τα θεωρούσα βιβλία, μια αγάπη που μέχρι εκείνη την εποχή ήταν δευτερεύουσα των κόμικς.
Στις επόμενες δυο χρονιές πέρασαν από τα χέρια μου πολλοί Μικροί Σερίφηδες. Οι ιστορίες τους δεν με είχαν συγκινήσει τόσο όσο τα σκίτσα των ηρώων, ιδιαιτέρως του Τσιπιρίπο με το λαμπερό χαμόγελο. Μέχρι το τέλος του ‘85 γίνομαι φανατικός αναγνώστης πια του Μικρού Κάου-μπόυ -προς μεγάλη μου έκπληξη, βεβαίως. Ανακάλυψα πως οι ιστορίες του με συγκινούσαν πολύ περισσότερο από τις διπλές του Μικρού Αρχηγού. Το συγκεκριμένο περιοδικό γίνεται αφορμή να αγαπήσω πολύ τις γούεστερν ταινίες και να θέλω να αποκτήσω περισσότερα τεύχη του Λούκυ Λουκ.
Κλείνοντας, θέλω να πω, πως τα κόμικς έβαλαν το λιθαράκι τους (κοτρώνα, μάλλον, στην περίπτωσή μου) στη διαμόρφωση της προσωπικότητας μας και κυρίως του εμπλουτισμού της φαντασίας μας. Προσωπικά πιστεύω πως βελτίωσα πολύ το λεξιλόγιο μου μέσα από τις μεταφράσεις των εκδόσεων του Τερζόπουλου και των κειμένων του Γ. Μαρμαρίδη…
Αράπης Βαγγέλης
Αναδημοσίευση από το τεύχος 5 του CLUB ΦΙΛΩΝ "ΜΙΚΡΟΣ ΣΕΡΙΦΗΣ" - MAGAZINE
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου