Σκηνοθεσία: Sergio Corbucci
Σενάριο: Franco Rossetti , Bruno Corbucci , Sergio Corbucci
Φωτογραφία: Enzo Barboni
Μουσική: Luis Eurique Bacalov
Ηθοποιοί: Franco Nero, Loredana Nusciak, Eduardo Fajardo, Jose Bodalo, Jimmy Douglas
Υπόθεση: Ο Τζάγκο είναι ένας περιπλανώμενος πιστολέρο που σέρνει μαζί του ένα φέρετρο με ένα αυτόματο όπλο. Θα σώσει τη νεαρή Μαρία από τα χέρια ληστών, που ηγέτης τους είναι ο ταγματάρχης Τζάκσον, από τον οποία αναζητά εκδίκηση ο Τζάνγκο. Θα καταφέρει να σκοτώσει τους περισσότερους από την συμμορία, αλλά όχι τον βασικό του στόχο. Για να το πετύχει, συμμαχεί με έναν Μεξικανό αρχιληστή που κι αυτός είναι σε κόντρα με τον Τζάκσον.
Τo αριστούργημα “Django” του μεγάλου Sergio Corbucci μαζί με το θρυλικό “The good, the bad and the ugly” (του μοναδικού Sergio Leone) όρισαν μια για πάντα το western spaghetti ως το αντίβαρο των αμερικανικών αντίστοιχών τους, αλλάζοντας πλήρως την αισθητική ταυτότητα του δημοφιλούς κινηματογραφικού είδους.
Το “Django” παρουσιάζει μια εφιαλτική, σκοτεινή, πεσιμιστική εικόνα της άγριας δύσης –σε αντίθεση με τις σαφώς φωτεινότερες και πιο αισιόδοξες εικόνες των αντίστοιχων αμερικανικών- με σκηνικό μια εξαθλιωμένη, παρακμασμένη πόλη κοντά στα μεξικανικά σύνορα και τις περιπέτειες ενός μοναχικού, κυνικού, βίαιου πιστολέρο που κουβαλά ένα προσωπικό ηθικό κώδικα. Η εισαγωγική σεκάνς με την εικόνα ενός σκονισμένου Franco Nero να σέρνει ένα φέρετρο μέσα στις λάσπες, υπό τους ήχους της υπέροχης ομώνυμης σύνθεσης δια χειρός Luis Bacalov, δημιουργεί ένα νέο αξεπέραστο (ως και τις μέρες μας) πρότυπο στη μυθολογία των western.
Διάλογοι ελάχιστοι και κοφτοί, σκηνοθεσία ποτισμένη με νεύρο, έντονη εστίαση της κάμερας στα κουρασμένα πρόσωπα και στα βλέμματα -ιδιαίτερα σε εκείνο του Franco Nero με τα παγωμένα γαλάζια μάτια- χαρακτηρίζουν το φιλμ καθ’ όλη τη διάρκειά του. Τη παράσταση, όμως, κλέβουν οι εκπληκτικές από κάθε άποψη σκηνές δράσης! Ολοκληρωτικά βίαιες, απόλυτα ψυχρές και με μια αίσθηση τραγικού να τις διατρέχει θεωρούνται πλέον κλασικές και έχουν κοπιαριστεί ουκ ολίγες φόρες. Ιδίως η σεκάνς της τελικής αναμέτρησης στο νεκροταφείο ανάμεσα στον πληγωμένο στα χέρια Django και τη συμμορία με τις κόκκινες κουκούλες, είναι απλά αξεπέραστη!
Η στριφνή, συνάμα δυναμική ερμηνεία του νεαρού (μόλις 26 ετών), άσημου τότε Franco Nero στο ρόλο του Django, ήταν καταλυτική τόσο για τη δική του καριέρα όσο και για τα spaghetti γενικότερα. Η ταινία απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες την εποχή της (λογω του βίαιου χαρακτήρα της), συνάντησε όμως τεράστια εμπορική απήχηση και πάμπολλα sequels –γύρω στα 50 παρακαλώ!!!– αποτελώντας έτσι ένα ογκόλιθο για το κινηματογραφικό είδος που τόσο αγαπάμε…
Κείμενο: GeorgeAdams
Επιμέλεια παρουσίασης: adamsjim
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου