Ο Harry Potter (Daniel Radcliffe) γνωρίζει πια για εκείνα τα τρία μαγικά αντικείμενα, τους Κλήρους του Θανάτου, που στα χέρια του Voldemort (Ralph Fiennes) θα καθιστούσαν το Σκοτεινό Αρχοντα ανίκητο. Η αρχή του τέλους ξεκινά όταν οι τρεις φίλοι, ο Harry, ο Ron (Rupert Grint) και η Hermione (Emma Watson), αναζητώντας για να καταστρέψουν και τους τελευταίους Πεμπτουσιωτές, το μυστικό της αθανασίας του Voldemort, επιστρέφουν στο Hogwarts. Όταν όμως το σχέδιό τους αποκαλυφθεί, όλα πλέον θα οδηγήσουν σε αυτό που ο Harry προετοιμαζόταν από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στο Hogwarts και που η - άγνωστη για τον ίδιο - μοίρα του όριζε από την ημέρα που έγινε το "the boy who lived": την τελική μάχη με τον Voldemort. Κι ύστερα απ' αυτή, τίποτα δε θα παραμείνει το ίδιο.
Ήταν Νοέμβριος του 2001 όταν ο νεαρός διοπτροφόρος μάγος ξεκίνησε το ταξίδι του στην κινηματογραφική οθόνη. Επρόκειτο για μια δαπανηρή παραγωγή που βασιζόταν σε ένα παιδικό best-seller. Η λογοτεχνία έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για το μέσο από τα γεννοφάσκια του. Κλασσικά έργα, σύγχρονα best-seller, ακόμα και επιστημονικές μελέτες έχουν δώσει τροφή στους δημιουργούς του σινεμά. Η επιτυχία ενός βιβλίου όμως δεν συνεπάγεται και την επιτυχία της ταινίας που βασίζεται σ' αυτό. Αφενός γιατί αυτό που λειτουργεί άψογα στο χαρτί, δεν λειτουργεί απαραίτητα εξίσου καλά και στο πανί. Αφετέρου διότι οι φαν μιας προϋπάρχουσας δημιουργίας είναι, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, καχύποπτοι απέναντι σε κάθε προσπάθεια διασκευής της.
Η κινηματογραφική μεταφορά της σειράς Harry Potter πέτυχε. Και όχι απλά πέτυχε. Πήρε διαστάσεις φαινομένου, που ξεπερνούν αυτές μια συνηθισμένης κινηματογραφικής ταινίας. Προσέλκυσε ορδές σινεφίλ στα ταμεία. Προσηλύτισε εκατομμύρια νέους φαν, που έσπευσαν να αγοράσουν τα βιβλία της J.K. Rowling. Έκανε τη φιγούρα του νεαρού μάγου με τις αφέλειες, το σημάδι στο μέτωπο και τα κυκλικά ματομπούκαλα αναγνωρίσιμη στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Πέτυχε επειδή τα βιβλία της Rowling είναι κινηματογραφικά. Πέτυχε επειδή ο μαγικός κόσμος του Howgarts με τα δεκάδες πλάσματα προσφέρεται για ένα πρώτης τάξεως κινηματογραφικό θέαμα. Πέτυχε επειδή η ιστορία ενός παιδιού, που μια φορά ετησίως δραπετεύει για μερικούς μήνες από την σκληρή και ουδέτερη καθημερινότητα του σε ένα κόσμο παραμυθένιο, είναι ελκυστική για παιδιά κάθε ηλικίας. Και τώρα, δέκα χρόνια, επτά ταινίες και μερικά δισεκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις μετά, η σειρά έφτασε στο τέλος της.
Έφτασε λοιπόν η ώρα για τον Harry Potter να αντιμετωπίσει το απόλυτο Κακό, τον λόρδο Voldemort. Και για να τον νικήσει θα πρέπει πρώτα να εξουδετερώσει το κομμάτι του Voldemort, που έχει μέσα του. Θα προτιμήσουμε να μην αποκαλύψουμε περισσότερες λεπτομέρειες για τo φιλμ, προκειμένου να μην χαλάσουμε τις εκπλήξεις που επιφυλάσσει. Και είναι αρκετές. Και περιλαμβάνουν ένα σπαρακτικό flashback που συνιστά την πιο συγκινητική στιγμή ολόκληρού του franchise, αλλά και μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίστιξη των τριών μάγων του animated ιστορικού των Κλήρων του Θανάτου που είχαμε δει στο «Harry Potter and the Deathly Hallows part 1», με τους βασικούς 'παίχτες' της ιστορίας μας.
O David Yates στήνει μια σειρά από εντυπωσιακά set pieces, ανεβάζει τους ρυθμούς σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες και δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αποπνικτική, ταιριαστή με την βαρύτητα και την (κατά βάση) μοναχική φύση της αποστολής του ήρωα. Με σκηνές πρωτοφανούς αγριότητας για το franchise δε, κινείται στα όρια μεταξύ PG-13 και R, καθιστώντας το θέαμα αυστηρώς ακατάλληλο για τους πολύ μικρούς θεατές. Ο ήρωας μας έφτασε πια στην ενηλικίωση.
H ένσταση που είχαμε για το part 1, εδώ αντιστρέφεται ως προς την αιτιολογία, μα η βάση της παραμένει ίδια. Το part 1 μας σύστηνε εκ νέου το σύμπαν και τους χαρακτήρες της saga, σε επίπεδο πλοκής όμως συνέβαιναν ελάχιστα πράγματα. Στο part 2 η πλοκή τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, πλην όμως απουσιάζει η ανάπτυξη χαρακτήρων του part 1. Το αποτέλεσμα είναι να φαντάζουν αμφότερα ημιτελή, αν προβληθούν μεμονωμένα. Αν όμως ενωθούν σε μια τιτάνια προβολή 4μισι και πλέον ωρών, τότε έχουμε ένα ολοκληρωμένο φιλμ, ένα φιλμ που στέκει στην κορυφή σε σχέση με τα προηγούμενα, ένα φινάλε που αρμόζει σε μια κινηματογραφική εποποιία, που αγαπήθηκε από τον κόσμο όσο λίγες. Κι επειδή δεν θέλουμε να χαλάσουμε την γλυκιά αίσθηση που μας άφησε η πτώση της αυλαίας, δε θα πούμε κουβέντα για το 3-D της ταινίας...
Το κείμενο είναι από το http://www.cinemanews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου