Τασσώ Καβαδία: «Πίστευαν ότι είμαι όντως κακιά...»

Ένας από τους πιο γλυκούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Γεμάτη ευγένεια, καλοσύνη και αγάπη για τα παιδιά.
Μια εικόνα που έρχεται σε αντίθεση με ότι πίστευαν οι περισσότεροι για εκείνη, εξαιτίας των κινηματογραφικών της ρόλων.
Πολυτάλαντη και άριστος επαγγελματίας με ότι καταπιανόταν. Εκτός από τον κινηματογράφο και το θέατρο, εργάστηκε ως ραδιοφωνική παραγωγός, δημοσιογράφος και μεταφράστρια λογοτεχνικών και άλλων έργων.
Διαβάστε παρακάτω ένα μικρό απόσπασμα από μια παλιά συνέντευξή της.

«Με ξάφνιαζε πάντα ο τρόπος που αντιδρούσε ο κόσμος όταν έβλεπε τις ταινίες μου. Ένιωθα πως θα με σκίσουν αν με δουν μπροστά τους. Ο άντρας μου δυο-τρεις φορές που έτυχε να είμαστε μαζί στην αίθουσα, τρόμαξε. "Πάμε να φύγουμε", μου έλεγε. "Αυτοί θα σε λιντσάρουν". Εγώ καμάρωνα γιατί έπαιζα καλά αλλά οι άνθρωποι δεν το ξέρανε πως απλώς παίζω. Πίστευαν πως είμαι αυτό που έβλεπαν. Πίστευαν ότι είμαι όντως κακιά.
Δεν έχω κοινά με το ρόλο. Εντάξει, είμαι αυστηρή. Αυτό μόνο. Τα μάτια μου γίνονται αυστηρά όταν κοιτάνε. Μου το λέγανε μικρά και τα εγγόνια μου, όταν, ας πούμε, τα μάλωνα. "Μη μας κοιτάς έτσι", μου έλεγαν. Δεν τα μάλωνα. Απλώς τα κοιτούσα άγρια.
Γεννήθηκα το 1921. Η παιδική ζωή μου, με μια λέξη, ήταν ευτυχισμένη. Ο πατέρας μου με πάντρεψε νωρίς για να μη σπουδάσω, όχι μόνο θέατρο που ήθελα αλλά για να μη σπουδάσω γενικά. Έτσι παντρεύτηκα κι έκανα τρία παιδιά. Τον ευγνωμονώ τον πατέρα μου γι' αυτό που μου έκανε. Αν είχα βγει στο θέατρο, δε θα είχα κάνει τα τρία παιδιά που έχω σήμερα και τα τρία εγγόνια.
Αφού χώρισα, σπούδασα διακόσμηση στο Παρίσι. Όταν επέστρεψα, ο Γιάννης Τσαρούχης με συμβούλεψε να παρακολουθήσω μαθήματα υποκριτικής στη σχολή του Κουν. Ένα βράδυ, τυχαία στο καμαρίνι του Χορν, συναντώ τον Κακογιάννη. Ούτε ο Δημήτρης, ούτε ο Μιχάλης ήξεραν ότι ήμουν μαθήτρια του Κουν. Όταν τους το είπα ενθουσιάστηκαν και μου πρότειναν να παίξω στο φιλμ: "Κυριακάτικο Ξύπνημα". Πήγα στην Αίγυπτο και γύρισα την ταινία της καριέρας μου.
Ο κινηματογράφος μου άνοιξε μια περίεργη πόρτα. Ανακάλυψα ότι μ' αρέσει να έχω έναν θεατή και να παίζω για εκείνον. Αυτός ο θεατής ήταν ο φακός. Με ενθουσίαζε η ιδέα ότι παίζω μπροστά σε κάποιον. Μ' αρέσει ο κινηματογράφος. Είναι ένα ωραίο παραμύθι. Το παραμύθι των μεγάλων.
Τη μέρα μου την ξεκινώ μ' ένα ευχαριστώ σ' αυτόν τον ήλιο που έχουμε από πάνω μας, τον ήλιο που λούζει τη ζωή μας. Και κοιτάω το αύριο. Όχι το χθες. Το χθες πέρασε, τελείωσε. Το αύριο...»

Τασσώ Καβαδία

Απόσπασμα από το βιβλίο
του Αντώνη Πρέκα
ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ...
photo: Σπύρος Στάβερης

Επιμέλεια παρουσίασης: Παναγιώτης Πλαφουτζής

🔎3958