Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2020

Αξέχαστες Ιστορίες 76: Ο Πεπίτο κυκλώνει το φάντασμα

58 χρόνια παρέα με τη Θρυλική Τετράδα

Η σημερινή ημέρα έχει μια ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για τους φίλους της Θρυλικής Τετράδας, καθώς στις 13 Νοεμβρίου του 1962, πριν από ακριβώς 58 χρόνια, κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του Μικρού Σερίφη! Ένας νέος ήρωας συστήθηκε τότε στο αναγνωστικό κοινό, ο θρυλικός Τζιμ Άνταμς, που με τις περιπέτειές του έμελλε να συντροφεύσει ολόκληρες γενιές! Σήμερα, μέσα από τις "Αξέχαστες Ιστορίες", θα θυμηθούμε μια από τις ωραιότερες εκείνες περιπέτειες, η οποία γράφτηκε από τον σπουδαίο Γιώργο Μαρμαρίδη το 1976 και δημοσιεύτηκε στα τεύχη 546 και 938 του περιοδικού "Μικρός Κάου-μπόυ".

Σχολιασμός 1: Κατερίνα

Μια πολύ ενδιαφέρουσα περιπέτεια συναντά η Θρυλική Τετράδα εδώ, την οποία την διάβασα στο τεύχος 938 του "Μικρού Κάου-μπόυ".
Υπόθεση: Στην μικρή κωμόπολη Νιού Χόουπ (Νέα Ελπίδα) του Ουαιόμινγκ, ένας πατέρας επιστρέφει μετά από έξι χρόνια στο σπιτικό που εγκατέλειψε ξαφνικά, χωρίς να αναφέρει σε κανέναν τους πραγματικούς λόγους. Μέσα του σπιθίζει η ελπίδα της επανασύνδεσης με το γιο και τη σύζυγό του. Και η στιγμή της συνάντησης με τον -δεκαοχτάχρονο πια- γιο, φτάνει.
Ο συγγραφέας, γνωρίζοντας ότι το περιοδικό απευθύνεται σε εφήβους, που είναι κατά το πλείστον αγόρια, αγγίζει ένα θέμα ταμπού εκείνης της εποχής αλλά ίσως και της σημερινής, εκείνο των σχέσεων πατέρα και γιου. Μέσα από λιτούς διαλόγους, που υπονοούν περισσότερο παρά εκφράζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα των ηρώων, «αφηγείται» όλον τον πόνο που κυριαρχεί στην ψυχή ενός νεαρού αγοριού από την ξαφνική εγκατάλειψη του πατέρα στην παιδική του ηλικία. Συναισθήματα οργής που δεν ξεστομίζονται ποτέ, αμέτρητα «γιατί;» παγιδευμένα βαθιά, ηλεκτρίζουν την ατμόσφαιρα μεταξύ τους. Πρέπει να μιλήσουν; Ο εγωισμός δεν τους αφήνει. Εγκλωβίζει την αγάπη και τη συγνώμη ακόμα κι όταν βρίσκονται δίπλα στον τάφο της αγαπημένης μητέρας και συζύγου. Πιο εύκολη φαντάζει μια δεύτερη φυγή για τον πατέρα από την εξήγηση της πρώτης φυγής. Όμως… αυτή τη φορά εξαφανίζεται ο γιός. Τα σημάδια από σφαίρες στο στρώμα του δείχνουν ότι κάποιος ζητούσε το θάνατο του...
Πρωτότυπη πλοκή έχει αυτή η περιπέτεια, αφού εξελίσσεται ισορροπώντας σε δύο επίπεδα, που αλληλοσυνδέονται στενά, όσο στενά μπορούν να συνδέονται οι σχέσεις ενός πατέρα κι ενός γιου, που είναι και οι κεντρικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας μας. Το βασικό επίπεδο αφορά την προδομένη σχέση πατέρα-γιου από τον πρώτο. Το άλλο επίπεδο, τη δίωξη από τους τέσσερεις φίλους μας των ενόχων που συνδέονται με το παρελθόν του πατέρα και απειλούν τη ζωή του γιου. Η δικαιοσύνη πρέπει να επιβληθεί. Τα παλιά «χρέη», έστω και αργά, πρέπει να πληρωθούν.
Όμως ποιοι είναι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι ευθύνεται ο πατέρας για την εξαφάνιση του γιου; Ότι ζητούσε εκείνος το θάνατό του; Έχουν δίκιο; Ο Τζιμ Άνταμς δεν το πιστεύει… Ίσως ένα ινδιάνικο φάντασμα οδηγήσει στη λύση, όσο κι αν ο Πεπίτο τρέμει από το φόβο του...
Κριτική: 5/5


Σχολιασμός 2: adamsjim

Μια από τις πιο έντονες συναισθηματικά περιπέτειες της Θρυλικής Τετράδας. Ο Γιώργος Μαρμαρίδης μας δίνει ένα ακόμα δείγμα των εξαιρετικών δυνατοτήτων του, μια περιπέτεια με κοινωνικές προεκτάσεις, μια ακόμα μικρή ιστορία που θα μπορούσε να γίνει μυθιστόρημα...
Την διάβασα κάπου στην δεκαετία του '90, όταν στάθηκα τυχερός και βρήκα το τεύχος 546 σε μια από τις εβδομαδιαίες εξορμήσεις μου στο Μοναστηράκι...
Υπόθεση: Ο Τομ Έρλυ επιστρέφει στο Νιού Χόουπ έπειτα από έξι χρόνια περιπλανήσεων. Όταν έφυγε άφησε πίσω του μια γυναίκα κι ένα παιδί δώδεκα ετών. Τώρα που γυρίζει, η γυναίκα του δεν υπάρχει πια στη ζωή και ο γιος του, ο Πητ –σωστό παλικάρι πια– δεν έχει καμία διάθεση να μείνει στο ίδιο σπίτι μ’ εκείνον… Ακόμα και οι κάτοικοι του χωριού τρέφουν άσχημα αισθήματα για τον Τομ Έρλυ. Οι πληροφορίες που έφταναν τα τελευταία χρόνια για εκείνον, ήταν πως είχε γίνει πιστολέρο και σκότωνε κόσμο. Κανείς, όμως, δεν υποψιάζεται την φρικτή αλήθεια. Τι ήταν αυτό που έκανε τον άλλοτε αγαπητό ράντσερ και οικογενειάρχη, να απαρνηθεί τους δικούς του ανθρώπους και να φύγει μακριά; Καμιά φορά η μοίρα στέκεται αδυσώπητα σκληρή απέναντι στους ανθρώπους. Κάποιες άλλες φορές τους δίνει μια δεύτερη ευκαιρία, για την οποία πρέπει να παλέψουν πολύ για να την κερδίσουν. Και κάποιες άλλες, στέλνει κοντά τους κάποιους μικρούς αγγέλους, για να τους βοηθήσουν να μην χάσουν αυτή τη μοναδική ευκαιρία... Έτσι, ο Τομ Έρλυ, το βράδυ της εξαφάνισης του γιου του, συναντά τα τέσσερα θρυλικά παιδιά του Νόμου...
Κριτική: 4/5

Επόμενη "Αξέχαστη Ιστορία":
"Ο Ιρλανδός"
Αναζητήστε την στα τεύχη 471, 908 και 1354 του συλλεκτικού περιοδικού "Μικρός Σερίφης". Διαβάστε την και στείλτε μας τα κείμενά σας στο e-mail του blog (selidesnostalgias@gmail.com), το συντομότερο δυνατόν. Μην ξεχάσετε να αναφέρετε την κριτική σας για την περιπέτεια και σε ποιο τεύχος την διαβάσατε!

Σημείωση: Τα εξώφυλλα και οι εσωτερικές εικόνες των περιοδικών που παρουσιάζονται καλύπτονται από τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών. Παρακαλούμε να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί σε περιπτώσεις αντιγραφής.
Επιμέλεια κειμένων και παρουσίασης: Πλαφουτζής Παναγιώτης
Για το http://selidesnostalgias.blogspot.gr/ - 2020


🔎3941


2 σχόλια:

  1. Ξέχασα εντελώς την φετινή επέτειο του Μικρού Σερίφη. Χρόνια Πολλά στην αγαπημένη μας Θρυλική Τετράδα και ένα ευχαριστώ από καρδιάς στους αρχικούς συντελεστές Πότη Στρατίκη, Θέμο Ανδρεόπουλο και κ. Κωνσταντίνο Ραμπατζή που μας χάρισαν ένα ανάγνωσμα που απολαμβάνουμε και μας συντροφεύει τόσα χρόνια μετά!

    Όσον αφορά την ιστορία "Ο Πεπίτο κυκλώνει το φάντασμα" του Γιώργου Μαρμαρίδη την διάβασα προχτές. Πολύ ωραία ιστορία με ηθικά μηνύματα για την σχέση πατέρα και γιου που δυστυχώς δεν βλέπουμε στα σημερινά αναγνώσματα. Δυστυχώς έχουν εκλείψει ήθη και αξίες που απλόχερα μοίραζε η Θρυλική Τετραδα. Κρατάω την φράση "τους δικούς σου ανθρώπους, μάνα, πατέρα, αδέρφια, αυτούς που έχουν το ίδιο με σένα αίμα, μη τους κρίνεις όπως τους ξένους - απ'όσα δηλαδή ξέρεις γι'αυτούς".

    Πάντως και εγώ θα έβαζα ένα 4/5 συνολικά στο τεύχος γιατί θεωρώ ότι η εσωτερική εικονογράφηση δεν παρουσιάζει χαρακτηριστικά σημεία της ιστορίας με αποτέλεσμα να μην μένει αξιομνημόνευτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχεις δίκιο σε αυτά που γράφεις, Κωνσταντίνε. Απλά, εμείς θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η κριτική αφορά στο κείμενο της ιστορίας και όχι στο τεύχος ή την εικονογράφησή του. Σ' ευχαριστούμε για την συμμετοχή σου και τα πάντα όμορφα σχόλιά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...