«Μεγάλωσα με μια γιαγιά αγράμματη και υστερική. Η μητέρα μου γύριζε με θιάσους μπουλουκιών. Συχνότερη ήταν η απουσία της από την παρουσία της. Μεγάλωσα, λοιπόν, μέσα στη σχιζοφρένεια της γιαγιάς, σε μια πλατεία Βάθης υποβαθμισμένη από τους οίκους ανοχής.
Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια. Πέρασα τραγικά. Τότε δέσποζε η πείνα και η δυστυχία ήταν αφόρητη. Πολλά παιδιά στη γειτονιά σπατάλησαν τα νιάτα τους. Δεν έκαναν τίποτα. Παρέμειναν στην κατάθλιψη. Εγώ τους έλεγα φανταστικές ιστορίες. Και τους άρεσε. Το παρατσούκλι που μου έβγαλαν ήταν: "Ο Φαντασίας". Μια μέρα με ρώτησε η μητέρα μου: "Μήπως θες να γίνεις ηθοποιός;" Και είπα: "Ναι". Κι έγινα.
Θα είμαι πάντα ευγνώμων -για τη μόρφωση που πήρα- στο Θέατρο Τέχνης. Ήμασταν υποχρεωμένοι να διαβάζουμε γιατί αλλιώς σε θεωρούσαν αμόρφωτο. Και στο Θέατρο Τέχνης, δε μπορούσες να είσαι αμόρφωτος. Έπρεπε να είσαι γνώστης και του Ντοστογιέφσκι, και του Τολστόι και του Τσέχωφ. Από 'κει και πέρα, ήταν στο χέρι μας πώς θα τα αξιοποιούσαμε όλα αυτά, ανάλογα και με ποιο χάρισμα μας έδωσε ο Θεός, το ταλέντο που λένε.
Νομίζω πως έκανα αρκετά καλά πράγματα. Έκανα και πολλά κακά, γιατί έμπαινε πάντα στη μέση το θέμα της επιβίωσης.
Λάτρευα από μικρός τον κινηματογράφο. Ήταν παράδεισος το σινεμά για μένα. Δε θα ξανάρθει αυτή η αίσθηση. Χάθηκε με τα χρόνια της αθωότητας.
Είχα την τύχη να παίξω σε πολύ ωραίες ταινίες, που θεωρούνται κλασσικές σήμερα. Ο Αλέκος Σακελλάριος, μου έδωσε το "προφιτερόλ". Η καθοδήγηση ήταν δική του, ο αυτοσχεδιασμός δικός μου. Τώρα βλέπω πως ήταν πολύ εύκολο το να παιχτεί. Το προφιτερόλ μ' έφερε στην κορυφή και μ' έκανε θιασάρχη. Ένας καλλιτέχνης που έβαλε μέσα στο αίμα του το θέατρο, έχει μια τρομερή εξάρτηση από αυτό. Δε μπορεί να διανοηθεί τη ζωή του χωρίς αυτό. Είναι κάτι που δεν κόβεται. Αν κόψεις ένα ναρκωτικό, σώζεται η ζωή σου. Αν ένας ηθοποιός κόψει το θέατρο, θα μαραζώσει. Θα πεθάνει. Θα σβήσει η ψυχή του.
"Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως". Είναι καταπληκτικός αυτός ο στίχος του Λέοναρντ Κοέν. Εμείς που ζήσαμε τις μεγάλες στερήσεις σαν παιδιά, μοιραία αρχίσαμε να κυνηγάμε τον ήλιο. Και κυριολεκτικά. Θυμάμαι, σαν παιδί, ένα Χειμώνα στο δρόμο που δεν έβρισκα συχνά φίλους. Όπως έπεφτε ο ήλιος σ' ένα κομμάτι του δρόμου, πήγαινα και στεκόμουν εκεί. Όταν ο ήλιος πήγαινε λίγο πιο πέρα, τον ακολουθούσα. Τον ακολουθούσα μέχρι να νυχτώσει...»
Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια. Πέρασα τραγικά. Τότε δέσποζε η πείνα και η δυστυχία ήταν αφόρητη. Πολλά παιδιά στη γειτονιά σπατάλησαν τα νιάτα τους. Δεν έκαναν τίποτα. Παρέμειναν στην κατάθλιψη. Εγώ τους έλεγα φανταστικές ιστορίες. Και τους άρεσε. Το παρατσούκλι που μου έβγαλαν ήταν: "Ο Φαντασίας". Μια μέρα με ρώτησε η μητέρα μου: "Μήπως θες να γίνεις ηθοποιός;" Και είπα: "Ναι". Κι έγινα.
Θα είμαι πάντα ευγνώμων -για τη μόρφωση που πήρα- στο Θέατρο Τέχνης. Ήμασταν υποχρεωμένοι να διαβάζουμε γιατί αλλιώς σε θεωρούσαν αμόρφωτο. Και στο Θέατρο Τέχνης, δε μπορούσες να είσαι αμόρφωτος. Έπρεπε να είσαι γνώστης και του Ντοστογιέφσκι, και του Τολστόι και του Τσέχωφ. Από 'κει και πέρα, ήταν στο χέρι μας πώς θα τα αξιοποιούσαμε όλα αυτά, ανάλογα και με ποιο χάρισμα μας έδωσε ο Θεός, το ταλέντο που λένε.
Νομίζω πως έκανα αρκετά καλά πράγματα. Έκανα και πολλά κακά, γιατί έμπαινε πάντα στη μέση το θέμα της επιβίωσης.
Λάτρευα από μικρός τον κινηματογράφο. Ήταν παράδεισος το σινεμά για μένα. Δε θα ξανάρθει αυτή η αίσθηση. Χάθηκε με τα χρόνια της αθωότητας.
Είχα την τύχη να παίξω σε πολύ ωραίες ταινίες, που θεωρούνται κλασσικές σήμερα. Ο Αλέκος Σακελλάριος, μου έδωσε το "προφιτερόλ". Η καθοδήγηση ήταν δική του, ο αυτοσχεδιασμός δικός μου. Τώρα βλέπω πως ήταν πολύ εύκολο το να παιχτεί. Το προφιτερόλ μ' έφερε στην κορυφή και μ' έκανε θιασάρχη. Ένας καλλιτέχνης που έβαλε μέσα στο αίμα του το θέατρο, έχει μια τρομερή εξάρτηση από αυτό. Δε μπορεί να διανοηθεί τη ζωή του χωρίς αυτό. Είναι κάτι που δεν κόβεται. Αν κόψεις ένα ναρκωτικό, σώζεται η ζωή σου. Αν ένας ηθοποιός κόψει το θέατρο, θα μαραζώσει. Θα πεθάνει. Θα σβήσει η ψυχή του.
"Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως". Είναι καταπληκτικός αυτός ο στίχος του Λέοναρντ Κοέν. Εμείς που ζήσαμε τις μεγάλες στερήσεις σαν παιδιά, μοιραία αρχίσαμε να κυνηγάμε τον ήλιο. Και κυριολεκτικά. Θυμάμαι, σαν παιδί, ένα Χειμώνα στο δρόμο που δεν έβρισκα συχνά φίλους. Όπως έπεφτε ο ήλιος σ' ένα κομμάτι του δρόμου, πήγαινα και στεκόμουν εκεί. Όταν ο ήλιος πήγαινε λίγο πιο πέρα, τον ακολουθούσα. Τον ακολουθούσα μέχρι να νυχτώσει...»
Γιώργος Κωνσταντίνου
Πηγές:
popaganda. gr
Αποσπάσματα από συνέντευξη στον Θεοδόση Μίχο.
athensvoice. gr
Αποσπάσματα από συνέντευξη στην Πηνελόπη Μασούρη.
Φωτογραφία: Πηνελόπη Μασούρη
🔎3939
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου