Κόμικς και Σινεμά 4: The Amazing Spider-Man (2012)

Σκηνοθεσία: Marc Webb

Σενάριο: James Vanderbilt, Alvin Sargent, Steve Kloves, Stan Lee, Steve Ditko

Παραγωγή: Avi Arad, Matthew Tolmach, Laura Ziskin

Μουσική: James Horner

Ειδικά εφέ: Sony Pictures Imageworks

Διάρκεια: 136'

Πρωταγωνιστούν:

Andrew Garfield ... Spider-Man / Peter Parker

Emma Stone ... Gwen Stacy

Rhys Ifans ... The Lizard / Dr. Curt Connors

Denis Leary ... Captain Stacy

Martin Sheen ... Uncle Ben

Sally Field ... Aunt May

Irrfan ... Rajit Ratha (as Irrfan Khan)

Campbell Scott ... Richard Parker

Embeth Davidtz ... Mary Parker

Chris Zylka ... Flash Thompson

Max Charles ... Peter Parker (Age 4)

C. Thomas Howell... Jack's Father

Jake Keiffer ... Jack

Kari Coleman ... Helen Stacy

Michael Barra ... Store Clerk

Leif Gantvoort ... Cash Register Thief

Andy Pessoa ... Gordon

Η ιστορία, μέχρι εδώ, είναι γνωστή: το 2002 ο Σαμ Ράιμι ανέλαβε να αναβιώσει κινηματογραφικά τον Άνθρωπο-Αράχνη, το πιο περήφανο, ίσως, λογοτεχνικό παιδί των Marvel Comics και της μακράς λίστας υπερηρώων τους, επιλέγοντας ως πρωταγωνιστή τον Τόμπι Μαγκουάιρ, παρτενέρ του την Κίρστεν Ντανστ, τον Τζέιμς Φράνκο στον ρόλο του πιο στενού φίλου του και τον Γουίλεμ Νταφό να επωμίζεται τον χαρακτήρα του κακού. Η ταινία γνώρισε σαρωτική επιτυχία (όπως και ανέλπιστη υποστήριξη από την πλευρά της κριτικής), ακολούθησε μια συνέχεια αντάξια, αν όχι καλύτερη, του πρώτου φιλμ και η εξωφρενικά δημοφιλής και επικερδής εμπορικά τριλογία που σχηματίστηκε έκλεισε με μια λιγότερο καλή (αλλά εξίσου χρυσοφόρα εισπρακτικά) τελευταία ταινία.

Αρχικά είχε προγραμματιστεί το Spider-Man 4 να προχωρήσει προς παραγωγή το 2011, ωστόσο το 2010, η ταινία ακυρώθηκε μετά την αποχώρηση του Σαμ Ράιμι από το πρότζεκτ. Η Sony ανακοίνωσε ότι η τέταρτη ταινία δεν θα αποτελεί συνέχεια της τριλογίας του Ράιμι αλλά ένα αυτόνομο κεφάλαιο στη σειρά ταινιών που θα ξαναπιάνει την ιστορία από την αρχή. Νέος σκηνοθέτης, νέοι πρωταγωνιστές, με αποτέλεσμα μια νέα εντελώς ταινία...

Υπόθεση: Το “The Amazing Spider-Man” μας διηγείται την ιστορία του Peter Parker (Andrew Garfield), ενός καθόλου δημοφιλούς έφηβου που μεγαλώνει με τον θείο (Martin Sheen) και τη θεία του (Sally Field), καθώς οι γονείς του τον εγκατέλειψαν σε μικρή ηλικία. Ο Peter, όπως συνηθίζουν οι έφηβοι, είναι μπλεγμένος σε υπαρξιακές αναζητήσεις. Εν τω μεταξύ, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και με τα μυστήρια του έρωτα, που έχει βρει στο πρόσωπο της Gwen Stacy (Emma Stone). Κάποια στιγμή ο Peter ανακαλύπτει μια μυστηριώδη βαλίτσα που ανήκε στον πατέρα του και ξεκινά μια αναζήτηση για να καταλάβει τι πραγματικά συνέβη με την εξαφάνιση των γονιών του. H περιπέτεια αυτή θα τον οδηγήσει στο εργαστήριο του Dr. Curt Connors (Rhys Ifans), του παλιού συναδέλφου του πατέρα του. Και όσο ο Spider-Man έρχεται αντιμέτωπος με το alter-ego του Dr. Connors, τον απειλητικό Lizard, ο Peter θα πάρει την μοιραία απόφαση να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του για να καθορίσει την μοίρα του ως ήρωας.

Η αλήθεια είναι ότι προσωπικά ήμουν αρνητικός με την προοπτική η νέα ταινία να ξαναγυρίζει στην αρχή και να ξαναδιηγείται πάλι το ξεκίνημα του μύθου. Και, δυστυχώς ή ευτυχώς, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είχα δίκιο. Δεν χρειάζονταν να ξαναδούμε το origin! Μια χαρά μας διηγήθηκε την ιστορία ο Ράιμι, μπορούσε η νέα ταινία να ξεκινάει από άλλο σημείο (εκατοντάδες τα επεισόδια από το κόμικ, αν ήθελαν έμπνευση). Μια αχρείαστη -αν και συμπαθής- επανεκκίνηση στην ιστορία του δημοφιλούς κόμικ ήρωα, η οποία επιστρέφει το νεαρό πρωταγωνιστή πίσω στην άγαρμπη εφηβεία του, τον φέρνει εκ νέου σε πρώτη επαφή με τις ικανότητες που θα ορίσουν στο εξής το επικό πεπρωμένο του και αντιπαραθέτει τις θαρραλέες εξορμήσεις του με τα αισθηματικά διλήμματα, που πυροδοτεί η αγάπη για μια συμμαθήτριά του.

Τα αρνητικά στοιχεία της ταινίας είναι πάρα πολλά, με αποτέλεσμα αν με ρωτούσε κάποιος να του πω την άποψή μου γι' αυτήν, σε σχέση με την πρώτη ταινία του Ράιμι, να του απαντούσα: πέρασε και δεν ακούμπησε!

Από πού ν' αρχίσω;

Κατ' αρχήν η ταινία είναι πολύ σύντομη γι' αυτό που διαπραγματεύεται. Σου δίνει την αίσθηση ότι το σενάριο ασχολείται με πολλά δευτερεύοντα, ανούσια πράγματα, με αποτέλεσμα να χάνεται η ουσία της υπόθεσης. Στην προσπάθεια των δημιουργών να μην υπερβεί το έργο την ανεκτή εμπορικά διάρκεια, παρατηρούνται ολοένα και πιο έντονα φαινόμενα σκηνών που μένουν ημιτελείς και χαρακτήρων που εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Απέναντι στην υπερκινητική κινηματογράφηση του Raimi, ο Webb παραθέτει μια πιο παραδοσιακή προσέγγιση που παράγει αξιοπρεπή (όχι όμως ιδιαιτέρως εντυπωσιακά) αποτελέσματα στα μεγάλα set-pieces.

Οι σκηνές δράσης είναι ελάχιστες και όπου υπάρχουν είναι είτε σύντομες, είτε πολύ σκοτεινές, με αποτέλεσμα να μην τις ευχαριστιέται ο θεατής. Προσπαθώντας να κάνουν τον ήρωα να φαίνεται ότι έχει... ξεπηδήσει από το κόμικς, τον βάζουν να κάνει χαρακτηριστικές κινήσεις που όμως δείχνουν τον ηθοποιό να φαίνεται πιο ψεύτικος.

Από την άλλη, η εμφάνιση του Λίζαρντ στην οθόνη γίνεται χωρίς τυμπανοκρουσίες, με σκηνές που θυμίζουν περισσότερο… Τζουράσικ Παρκ! Μάλλον μη πειστική η στολή της Σαύρας, κάνει τον χαρακτήρα να φαίνεται πως έχει μεταπηδήσει από κάποια b-movies της δεκαετίας του '80.

Και εντάξει, όλα αυτά θα μπορούσαμε να τα παραβλέψουμε, εάν η νέα ταινία δεν στεκόταν από μόνη της απέναντι στον ίδιο τον ήρωά της, αν δεν δρούσε με τόση ιεροσυλία απέναντι σε κάποια από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του Spider-Man που -ειδικά οι παλαιότεροι- γνωρίσαμε. Ο Πήτερ Πάρκερ του Webb είναι ένας εγωιστής, μικρόψυχος και ψιλοπονηρός χαρακτήρας, που εύκολα μπορεί να ξεγελάσει τον αδιάφορο ή ουδέτερο θεατή. Χωρίς ιδιαίτερες ηθικές αναστολές, εκμεταλλεύεται όσο μπορεί τις δυνάμεις που του δόθηκαν, αδιαφορώντας για τα συναισθήματα των άλλων. Πουθενά σε όλη την ταινία, άλλωστε, δεν αναφέρεται και το χαρακτηριστικό σλόγκαν της κόμικ-σειράς "Η μεγάλη δύναμη φέρνει και την μεγάλη ευθύνη".

Επίσης, έχουν αλλάξει πάρα πολλές λεπτομέρειες της αρχικής ιστορίας (και αναφέρομαι στο κόμικς, όχι στην ταινία του Ράιμι), τα οποία ξενίζουν όποιον την έχει διαβάσει.

Ένα από τα ταμπού του κόμικ (αλλά πολύ πετυχημένα και των προηγούμενων ταινιών) ήταν η μάσκα του ήρωα. Ποτέ κανείς δεν έπρεπε να δει το πρόσωπο που κρυβόταν κάτω από τη μάσκα, ούτε φίλος, ούτε συγγενής, ούτε η αγαπημένη του! Ξαφνικά, μένουμε άναυδοι παρακολουθώντας με πόση ευκολία ο Andrew Garfield βγάζει και ξαναβγάζει την μάσκα από το κεφάλι. Μάλλον οι παραγωγοί χάσανε τα αυγά και τα πασχάλια, αδιαφορήσανε για τα παλαιότερα δεδομένα, με αποτέλεσμα η μάσκα να βγει υπερβολικά πολλές φορές για την διάρκεια μιας ταινίας.

Στο ερώτημα εάν γίνεται Spider-man χωρίς Mary Jane, θα σας αφήσουμε να απαντήσετε μόνοι σας...

Η έλλειψη φαντασίας που διακρίνει την ταινία είναι προφανής και παρά τις προσπάθειες των άξιων σεναριογράφων είναι επίσης προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με μια ανέμπνευστη συνταγή. Το «Amazing Spider-Man» ακολουθεί μια γνώριμη και κουρασμένη φόρμουλα κόμικ διασκευών, δίχως να επιχειρεί την παραμικρή ανατροπή της και σκοντάφτει πάνω σε αλλεπάλληλα dejavu που φροντίζουν να υπενθυμίζουν διαρκώς ότι η ενθουσιώδης δουλειά του Σαμ Ράιμι πάνω στο ίδιο υλικό υπήρξε απείρως ανώτερη! Α, και επίσης: Tobey Maguire, σ' αγαπώ!!!