Το αεροπλάνο

«Ο ήχος ενός αεροπλάνου αντήχησε απειλητικά στ' αυτιά του πλήθους. Πετούσε πάνω από τα δένδρα, εξαπολύοντας πίσω του λευκό καπνό που κουλουριαζόταν και περιστρεφόταν, γράφοντας τελικά κάτι.

Έφτιαχνε γράμματα στον ουρανό! Όλοι κοίταζαν ψηλά.

»Το αεροπλάνο έκανε μια βουτιά, μετά πήρε ύψος, έκανε στροφή σχηματίζοντας μια σπείρα, αύξησε ταχύτητα, χαμήλωσε, υψώθηκε, και ό,τι έκανε, όπου κι αν πήγαινε, άφηνε πίσω του μια ακατάστατη πυκνή γραμμή καπνού που κουλουριαζόταν και περιστρεφόταν σχηματίζοντας γράμματα στον ουρανό. Τι γράμματα όμως;... Μόνο για μια στιγμή έμεναν ακίνητα, ύστερα μετακινούνταν, ανακατεύονταν και έσβηναν στον ουρανό, και το αεροπλάνο πετούσε πιο πέρα, σε ένα νέο κομμάτι ουρανού και άρχιζε να γράφει...

»Είχε χαθεί, ήταν πίσω από τα σύννεφα. Δεν ακουγόταν τίποτε. Τα σύννεφα όπου είχαν προσκολληθεί τα γράμματα έτρεχαν ελεύθερα, λες και σκόπευαν να πάνε από την Δύση προς την Ανατολή, σε μια αποστολή υψίστης σημασίας που δεν θα αποκαλυπτόταν ποτέ, αλλά σίγουρα αυτό ήταν – μια αποστολή υψίστης σημασίας...

»Το αεροπλάνο πετούσε όλο και πιο μακριά, ώσπου δεν ήταν παρά μια λάμψη στον ουρανό, μια φιλοδοξία, μια συμπύκνωση, ένα σύμβολο (έτσι φαινόταν στον κύριο Μπέντλει που κούρευε γεμάτος σφρίγος το γκαζόν του) της ψυχής του ανθρώπου, της αποφασιστικότητάς του, σκέφτηκε ο κύριος Μπέντλει, καθώς καθάριζε γύρω από τον κέδρο, να βγει από το σώμα του, πέρα από το σπίτι του, με την βοήθεια της σκέψης.... –και το αεροπλάνο πέταξε μακριά...»

Virginia Woolf, Mrs Dalloway