«Ένα βράδυ πήγα και είδα τον Θείο Βάνια σε σκηνοθεσία του Κουν. Βγήκα από το θέατρο και κόντεψαν να με κόψουν τα αυτοκίνητα. Από τη γοητεία που είχε ασκηθεί πάνω μου, δεν έβλεπα πού πήγαινα. Δούλευα σ' ένα μαγαζί. Δεν μπορούσα να επιστρέψω εκεί. Κατέβηκα στο Υπόγειο και βρήκα τον Κουν. "Θέλω να γίνω ηθοποιός", του είπα. "Ελάτε αύριο", μου είπε.
Κάθισα στη μέση της σκηνής και απήγγειλα την "Ιθάκη". Μου πρότεινε να πάω στη Σχολή. Μου σύστησε να διαβάσω Ντοστογιέφσκι. Και Στανισλάβσκι. Στανισλάβσκι, Στανισλάβσκι, επαναλάμβανα συνέχεια για να μην το ξεχάσω μέχρι να βρω βιβλιοπωλείο.
"Τι πάει να πει θέατρο; Τι πάει να πει ηθοποιός; Πού πας παιδάκι μου;". Έτσι μου έλεγε η μητέρα μου.
Ήρθαν τα πρώτα μεροκάματα του θεάτρου. Άρχισε να βράζει το τσουκάλι και να αλλάζει η ζωή μας. Από εκεί που περνούσαμε μια δύσκολη καθημερινότητα, βρεθήκαμε σε ένα νέο σπίτι. Πήρα ένα ρόλο σε μια ταινία. Θέλαμε να βάλουμε τηλέφωνο αλλά δεν είχαμε χρήματα. Το τηλέφωνο κόστιζε 2.000 δραχμές και για την ταινία πήρα 20.000. Η μητέρα μου τα έχασε. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι πήρα τόσα χρήματα για να παίξω ένα ρόλο. Το μόνο που θέλαμε ήταν να ηρεμήσουμε και να πορευτούμε με το καλό που μας βρήκε.
Βοούσε η ζωή γύρω μου και προσπαθούσα να έχω αυτοέλεγχο. Να βλέπω τον εαυτό μου μέσα σε αυτή τη δίνη και ταυτόχρονα να τον ελέγχω. Να του λέω "πρόσεχε". Γιατί είχα φοβερές εκδηλώσεις. Ήταν ωραία η ζωή. Πολύς κόσμος, πολλές προκλήσεις, αλλά εγώ τα έζησα και ως πάσχον πρόσωπο. Δεν ήμουν μόνο κατακτητής αλλά και κατεκτημένος. Μου άρεσε αυτό και νομίζω ότι εκεί βρίσκεται η δίνη του έρωτα και της ζωής. Στις σχέσεις μου με ενδιέφερε να υπάρχει επένδυση συναισθηματική. Να υπάρχει συγκινησιακή λειτουργία.
Είναι μεγάλη ικανοποίηση όταν δικαιώνεται η επιλογή σου όσον αφορά την πορεία που έχεις διαγράψει. Και όταν δικαιώνεται η επιλογή σου, σημαίνει ότι φτάνεις κάπου όπου αποχαιρετάς αυτό το ταξίδι πλήρης. Ευδαίμων. Οι μόνες στιγμές που σκέφτομαι την ηλικία μου, είναι όταν γίνεται αισθητή η απουσία των παιδιών. Των απογόνων. Ως νέος δεν έδωσα σημασία σε αυτό. Τώρα μελαγχολώ. Η ανάγκη για παιδιά τώρα είναι αισθητή. Να πηγαίνουμε σινεμά, να μου λένε τα ερωτικά τους και να περνάμε ωραία.
Ήμουν πάντα πλαισιωμένος από πολύ αγαπητούς φίλους. Με την ηλικία που έχω τώρα, έχω ζήσει πολλές απώλειες. Κάθε φορά που φεύγει κάποιος, νιώθω ορφανός. Νιώθω ερημιά. Δε μπορώ να πιστέψω ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι τόσο παρόντες, είναι πλέον απόντες. Αισθάνεσαι μεγάλο πένθος.
Αναφερόμενος στο ενδεχόμενο του τέλους, συνηθίζω να ανατρέχω στην εκκλησιαστική γραφή: Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και με καλήν απολογία...».
Κάθισα στη μέση της σκηνής και απήγγειλα την "Ιθάκη". Μου πρότεινε να πάω στη Σχολή. Μου σύστησε να διαβάσω Ντοστογιέφσκι. Και Στανισλάβσκι. Στανισλάβσκι, Στανισλάβσκι, επαναλάμβανα συνέχεια για να μην το ξεχάσω μέχρι να βρω βιβλιοπωλείο.
"Τι πάει να πει θέατρο; Τι πάει να πει ηθοποιός; Πού πας παιδάκι μου;". Έτσι μου έλεγε η μητέρα μου.
Ήρθαν τα πρώτα μεροκάματα του θεάτρου. Άρχισε να βράζει το τσουκάλι και να αλλάζει η ζωή μας. Από εκεί που περνούσαμε μια δύσκολη καθημερινότητα, βρεθήκαμε σε ένα νέο σπίτι. Πήρα ένα ρόλο σε μια ταινία. Θέλαμε να βάλουμε τηλέφωνο αλλά δεν είχαμε χρήματα. Το τηλέφωνο κόστιζε 2.000 δραχμές και για την ταινία πήρα 20.000. Η μητέρα μου τα έχασε. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι πήρα τόσα χρήματα για να παίξω ένα ρόλο. Το μόνο που θέλαμε ήταν να ηρεμήσουμε και να πορευτούμε με το καλό που μας βρήκε.
Βοούσε η ζωή γύρω μου και προσπαθούσα να έχω αυτοέλεγχο. Να βλέπω τον εαυτό μου μέσα σε αυτή τη δίνη και ταυτόχρονα να τον ελέγχω. Να του λέω "πρόσεχε". Γιατί είχα φοβερές εκδηλώσεις. Ήταν ωραία η ζωή. Πολύς κόσμος, πολλές προκλήσεις, αλλά εγώ τα έζησα και ως πάσχον πρόσωπο. Δεν ήμουν μόνο κατακτητής αλλά και κατεκτημένος. Μου άρεσε αυτό και νομίζω ότι εκεί βρίσκεται η δίνη του έρωτα και της ζωής. Στις σχέσεις μου με ενδιέφερε να υπάρχει επένδυση συναισθηματική. Να υπάρχει συγκινησιακή λειτουργία.
Είναι μεγάλη ικανοποίηση όταν δικαιώνεται η επιλογή σου όσον αφορά την πορεία που έχεις διαγράψει. Και όταν δικαιώνεται η επιλογή σου, σημαίνει ότι φτάνεις κάπου όπου αποχαιρετάς αυτό το ταξίδι πλήρης. Ευδαίμων. Οι μόνες στιγμές που σκέφτομαι την ηλικία μου, είναι όταν γίνεται αισθητή η απουσία των παιδιών. Των απογόνων. Ως νέος δεν έδωσα σημασία σε αυτό. Τώρα μελαγχολώ. Η ανάγκη για παιδιά τώρα είναι αισθητή. Να πηγαίνουμε σινεμά, να μου λένε τα ερωτικά τους και να περνάμε ωραία.
Ήμουν πάντα πλαισιωμένος από πολύ αγαπητούς φίλους. Με την ηλικία που έχω τώρα, έχω ζήσει πολλές απώλειες. Κάθε φορά που φεύγει κάποιος, νιώθω ορφανός. Νιώθω ερημιά. Δε μπορώ να πιστέψω ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι τόσο παρόντες, είναι πλέον απόντες. Αισθάνεσαι μεγάλο πένθος.
Αναφερόμενος στο ενδεχόμενο του τέλους, συνηθίζω να ανατρέχω στην εκκλησιαστική γραφή: Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και με καλήν απολογία...».
Άγγελος Αντωνόπουλος
Πηγές:
lifo. gr - Συνέντευξη στον Χρήστο Παρίδη.
oneman. gr - Συνέντευξη στον Γιώργο Βλαχογιάννη.
kathimerini. gr - Συνέντευξη στην Γιώτα Συκκά.
Φωτογραφία: Νίκος Παλαιολόγος
Το κείμενο προέρχεται από το
https://www.facebook.com/SintomiSinantisi
🔎3991
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου